Het geeft een fijn gevoel als je gezien wordt. Het streelt je ego. Iedereen heeft op z’n tijdje een beetje waardering en erkenning nodig. Toch? Niets blijkt minder waar. Daar kwam ik op de vervelende manier achter. Mijn continue zoektocht naar een klopje op mijn schouder heeft mij uiteindelijk een burn-out in gejaagd. Nadat ik mijzelf jaren wegcijferde voor anderen was een burn-out onvermijdelijk. Hoe vreemd het ook klinkt, ik ben mijn burn-out eeuwig dankbaar. Als ik daar niet doorheen was gegaan, was ik nu waarschijnlijk nog steeds bezig met het zoeken naar waardering en erkenning van anderen. En dat is niet waar het leven om draait. Tijd om de regie zelf weer terug in handen te pakken. Hoe ik dat heb gedaan? Je leest mijn ervaring in dit artikel.
Ik dacht dat door waardering en erkenning ik er toe deed
Onbewust geeft het toch een goed gevoel wanneer iemand je ziet, hoort en je zodoende valideert. We zijn nu eenmaal groepsdieren en doordat iemand je waardering en erkenning geeft krijg je het gevoel goed in de groep te vallen. Het gevoel wat ik daarvan kreeg zorgde ervoor dat ik steeds meer voor anderen ging doen om maar gezien te worden. Door mij op deze manier te profileren, en alsmaar te jagen naar sympathie vanuit anderen, dacht ik dat ik er toe deed. Dat ik mijzelf en mijn grenzen daardoor verwaarloosde zag ik niet bepaald in. En ik kon ook niet verwachten dat anderen hetzelfde voor mij zouden doen. Toch?
Het was verslavend
Wanneer is het krijgen van waardering en erkenning gezond en wanneer begint het een obsessie te worden? Ik kan bijna wel zeggen dat het voor mij een verslaving was. Het gevoel wat ik kreeg doordat anderen mij prezen voelde ontzettend goed. Meestal was dit gevoel van korte duur. Net als met een verslaving was is alsmaar op zoek naar dat korte moment van euforie. Maar hoe ik m’n best ook deed, ik kwam nooit meer terug bij het gevoel wat ik de eerste keer voelde toen iemand mij duidelijk waardeerde. Voorzichtig kan ik wel zeggen dat ook het alsmaar streven naar waardering en erkenning ook een vorm van verslaving is. Een gedragsverslaving die dicht in de buurt komt van een relatieverslaving.
Aspirine was mijn beste vriend
De prestatiedrang die ik mijzelf oplegde had niet alleen een uitwerking op mijn mentale gezondheid. Doordat ik bleef zoeken naar waardering en erkenning ging mijn lichaam ook steeds meer tegenwerken. Hoofdpijn, buikpijn en spierpijn van de spierspanning waren dagelijkse kost. Dit dacht ik op te lossen door iedere dag Aspirine te slikken. Het was voor mij een fijne symptoombestrijder maar ergens wist ik dat dit niet gezond was. Op dat moment wou ik het misschien ook niet toegeven. Zolang ik maar gezien werd en de bevestiging kreeg die ik dacht nodig te hebben. Uiteindelijk nam ik alleen mezelf in de maling. Iedere dag Aspirine slikken om de symptomen van stress te onderdrukken. Nu ik er op terug kijk vraag ik me af waar ik mee bezig was.
Ik moest leren mijzelf te waarderen en erkennen
Heb je die waardering en erkenning wel echt nodig? Ik denk het wel maar we verwachten het van de verkeerde personen. Uiteindelijk moest ik leren dat ik degene ben die mijzelf moest waarderen. Erkennen dat ik genoeg ben zoals ik ben en dat mijn waarde als mens niet afhankelijk is van de bevestiging van anderen. Het maakt mij geen minder mens wanneer ik kies voor mezelf. Anderen vinden mij niet minder aardig omdat ik niet mijn hele dagplanning aan de kant zet om mij te verliezen in andermans problemen. En wanneer dat wel de situatie zou zijn, is het misschien taak om te evalueren of diegene wel echt een vriend is of mij vooral heel handig vindt.
Mijn burn-out was onvermijdelijk
Het was een vreemde gewaarwording toen ik uiteindelijk in een burn-out terecht kwam. De combinatie van mijn eindeloze zoektocht naar waardering en erkenning, het negeren van mijn lichamelijke klachten en hier gedachteloos iedere dag aspirine voor slikken eiste z’n tol. Mijn lichaam was uiteindelijk hetgeen wat aangaf dat het zo niet langer kon. Alsof het wou zeggen: ‘Deze manier van leven is niet langer houdbaar, Gerdien. Jij mag het anders doen.’ Het anders mogen doen. Dat zou een verademing zijn. Maar hoe doe je dat? Ik zat al jaren vast gesleten in een verwachtingspatroon naar anderen toe. Kan ik dat wel? Zomaar de streep trekken? Ga ik misschien mensen om mij heen verliezen door voor mezelf te kiezen?
Mijzelf leren kennen met waardering
Toen ik in die onvermijdelijke burn-out terecht kwam was de eerste taak: hulp vragen. Ik ben op zoek gegaan naar een professionele coach die mij kon helpen tot de kern van mijn klachten te komen. Mijn problematiek zat veel dieper dan alleen maar erkenning en waarderen bij andere zoeken. Ik was een reservespeler in mijn eigen leven geworden die zich continu aan het aanpassen was aan anderen. Mijn eigen behoeften deden er niet meer toe en daar zat precies het pijnpunt.
Door de coaching leerde ik mijzelf te erkennen en in waarde te zien. Dat ik net zoveel recht heb op mijn bestaan als dat anderen hebben maar vooral dat ik niets te bewijzen heb. Ik ben de enige die de regie in handen heeft over mijn leven en over hoe ik mij voel. Door mijn levenskracht terug te vinden begon daar de rest van mijn leven.
