Mylène had een sterk verlangen naar verbinding. Naar échte verbinding. Ze heeft een lieve man, twee jonge dochters van twee en vijf, leuke collega’s en genoeg vrienden. Toch miste ze iets. Het bleek een verlangen naar verbinding te zijn op een dieper niveau dan ‘de koetjes en de kalfjes.’
Ken je dit verlangen naar verbinding dat Mylène omschrijft? Je ervaart mogelijk een bepaalde oppervlakkigheid in je contacten. Misschien leef je op de automatische piloot of zie je je partner niet meer zozeer als geliefde, maar vooral als ouder van je kind(eren) die samen met jou probeert het schip varende te houden. Mogelijk denk je na over de diepere levensvragen, maar kun je daar niet echt bij iemand mee terecht. Als je een verlangen naar verbinding ervaart heb je misschien gevoelens van eenzaamheid en het kan zelfs stress teweeg brengen.
Dit verlangen naar verbinding is iets heel menselijks. We hebben allemaal de behoefte aan verbondenheid. Evolutionair gezien is dit heel handig. Als soort overleef je het nu eenmaal makkelijker als je een hechte groep vormt die elkaar helpt, steunt en opvangt waar nodig. Een gevoel van verbondenheid zorgt ervoor dat je je eerder inzet voor de anderen, en andersom. Zo zorgt iedereen voor elkaar en dit creëert nog meer verbondenheid. Het cirkeltje is rond.
Als je als individu buiten de groep stond betekende dat in vroegere tijden letterlijk je dood. Er was geen bescherming tegen gevaarlijke dieren, niemand kon je warm houden en je moest zelf je eten bij elkaar zien te vinden. Een vrijwel onmogelijke taak. Vandaar dat we het als zeer stressvol ervaren als we een gebrek aan verbinding hebben.
Maar wat nu als je die verbondenheid mist en je vooral een verlangen naar verbinding hebt? In de 21e eeuw was het nog nooit zo gemakkelijk om onszelf te verbinden met mensen ver weg. We hebben internet, de smartphone, social media en nog vele manieren om ons met elkaar te verbinden. En toch is het verlangen naar verbinding groter dan ooit. Hoe komt dat?
Ware verbinding is meer dan het ‘slechts’ in contact met elkaar zijn. Je kunt een praatje houden met de man achter de kassa, maar waarschijnlijk zou je niet zeggen dat je je verbonden voelt met hem. Er is meer voor nodig dan een kort gesprekje of een bondige uitwisseling via What’s App.
Verbinding ontstaat als je investeert in elkaar. Je besteedt dus tijd met die ander. Je wilt meer van die ander weten en andersom geldt dat ook. Op een gegeven moment heb je die ander zodanig leren kennen dat je kunt zeggen: we passen wel bij elkaar, wij zijn vrienden, geliefden of – in het geval je iets minder raakvlakken hebt – kennissen. Of je bent door geboorte aan elkaar verbonden: ouder met kind, opa, oma, oom, tante, neef, nicht… Door de familieband is er automatisch een biologische verbondenheid. Qua persoonlijkheden kunnen familieleden echter (te) veel van elkaar verschillen. Er kan dan misschien wel een biologische verbondenheid zijn, maar meer is het niet. In dat geval is er vaak weinig contact.
Verlangen naar verbinding is meestal een verlangen naar een diepgaander contact. Een weten dat je door de ander gezien, gewaardeerd en gerespecteerd wordt. Weten dat je er toe doet voor die ander. En zelf ook hetzelfde voelen voor die persoon. Je wilt graag tijd met elkaar doorbrengen en elkaar beter leren kennen. Want ook al ken je iemand al je hele leven (zoals ouders hun kind kennen), je kunt een ander altijd nog beter leren kennen, want diegene verandert zelf gedurende de tijd heen ook. Nieuwsgierig zijn naar de ander en kwetsbaar durven zijn in nabijheid van die ander: dat is wat werkelijke verbondenheid brengt. Dát is waar Mylène naar op zoek was.
Ze ontdekte dat zij en haar man elkaar een beetje kwijt waren geraakt. De gesprekken gingen vooral over de kinderen en wat er allemaal nog gedaan moest worden. Bovendien had ze prima contact met de collega’s op werk, maar dat bleef wel beperkt tot koetjes en kalfjes. Naar aanleiding van een aantal coachsessies heeft ze besloten het heft in eigen handen te nemen.
Haar man begreep haar gevoelens wel. Hij herkende het deels ook bij zichzelf. In overleg spraken ze af om met regelmaat een oppas in te schakelen zodat zij een avondje voor zichzelf hadden. Niet alleen om buitenshuis leuke dingen te gaan doen (hoewel samen plezier hebben net zo goed waardevol is), maar ook om nader tot elkaar te komen. Ze gingen in gesprek over hun dromen, gevoelens, angsten, pijn en verlangens. Er ontstond weer ruimte voor Mylène en haar man als individu, met elk hun eigen wensen. En voor Mylène en haar man als stel met hun unieke blauwdruk. Lachend gaf Mylène toe dat het weer een beetje voelde als toen ze als pril stel aan het daten waren. ‘Ik leer hem nu alleen weer van een andere kant kennen.’
Ook heeft Mylène met een kritische blik naar haar vriendschappen gekeken. Sommige vriendinnen waren nog vriendinnen van jaren terug. Ze waren eigenlijk een beetje uit elkaar gegroeid, maar doordat ze elkaar al zo lang kenden bleven ze elkaar zien. Er waren echter weinig interesses die ze gemeenschappelijk hadden en voor Mylène voelde het vooral als een sociale verplichting. Ze ervoer een dieper verlangen naar verbinding met enkele vriendinnen.
Ze heeft daarom eerlijk (en heel dapper en kwetsbaar!) aangegeven aan de vriendinnen met wie ze weinig meer deelde dat de vriendschap naar haar idee aan het doodbloeden was, maar dat ze dat niet per sé heel erg vond. ‘Vrienden komen en gaan en ik ben dankbaar voor de momenten die we samen hebben beleefd. Maar nu was het tijd om verder te gaan, elk haar eigen weg,’ aldus Mylène. De paar vriendschappen die ze wél aanhield zijn verdiept. Ze heeft meer van zichzelf prijsgegeven door te delen wat er werkelijk in haar hart leeft. De vriendinnen waardeerden haar openheid en diepgang. Mooie gesprekken volgden en Mylène kan zeggen dat haar verlangen naar verbinding verleden tijd is geworden. Ze ervaart nu échte verbinding en voelt zich daardoor een dankbaar mens.
Doe geheel vrijblijvend de burn-out test of neem contact met ons op.
Direct contact Of bel 085 - 5363606
085 - 5363606