Steeds meer mensen ervaren stress door hoe onze maatschappij steeds meer gebaseerd is op individualisme. Vroeger leefden mensen veel meer in gemeenschappen. Waar de één iets nodig had, kon de ander zo inspringen om dit te geven. Tegenwoordig wonen we vrijwel allemaal met onze gezinnen tussen de muren van onze eigen woning. We zijn erg op onszelf aangewezen. Sommigen hebben zeker een fijn contact met de buren, maar zou je ook aanbellen voor het inmiddels spreekwoordelijke kopje suiker? Er zitten natuurlijk ook heel veel voordelen aan de huidige manier van samenleven. Denk maar aan meer privacy. Maar er zijn helaas ook veel nadelen. In deze blog neem ik je hierin mee en geef ik ideeën en inspiratie om het anders te doen – mocht jij dit willen.
We zijn dus van een veel collectievere cultuur naar een meer individualistische cultuur gegaan. Het is heel interessant om te kijken naar de verschillende culturen op de wereld. In het Westen zijn we over het algemeen erg individualistisch. Maar in veel Oosterse of Zuid-Amerikaanse culturen is het collectief nog veel belangrijker. Maar overal geldt: hoe meer afgelegen je komt, hoe meer gezamenlijk de mensen het leven leven. Hoe dichterbij de grote steden, hoe meer individualistisch. Ook zie je over het algemeen dat hoe landelijker mensen wonen, hoe minder stress er is. Hoe stedelijker, hoe meer stress. Nu gaat dat niet altijd op, want in dorpen waar veel armoede heerst, is uiteraard ook veel stress. Maar het zet wel tot denken!
Daarnaast blijkt ook uit steeds meer onderzoeken hoe ongezond eenzaamheid voor ons is. Het schijnt zelfs ongezonder te zijn dan overgewicht! En eerlijk is eerlijk: het individualisme dat in het Westen zo vaak geprezen wordt, maakt eenzaam. We ervaren een drempel om uit te reiken. We wonen vaak verder van familie en vrienden dan vroeger. In vroeger tijden woonden mensen hun hele leven grotendeels bij elkaar. Nu studeren we overal en nergens en waaieren we met zijn allen uit over de hele wereld. Individualisme viert hoogtij! Vrijheid, blijheid, toch? We hebben ons ontworsteld aan de strikte leefregels van kerk en gemeenschap. Dat is geweldig, maar het komt met een prijs. En die prijs is hoog.
Eenzaamheid door individualisme dus. En dat zorgt voor veel stress. Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben het nodig om omringd te zijn door liefhebbende anderen. We willen gezien worden, verzorgd en geliefd. Bovendien willen we anderen écht zien, verzorgen en liefhebben. Fysiek contact is daarbij ook heel belangrijk. Aanraking zorgt er bijvoorbeeld voor dat we oxytocine aanmaken, een hormoon dat zorgt voor de binding tussen elkaar en het geeft een rustgevend gevoel. Natuurlijk kun je je partner en kinderen veel knuffelen. Maar is dat genoeg? En wat als je single bent? Word je dan wel genoeg aangeraakt, of heb je last van huidhonger?
Mijn uitdaging als je dit leest: ga meer mensen knuffelen. Serieus. Niet alleen je partner, maar ook je vriendinnen, ouders, collega’s. Tenminste: als de setting erom vraagt. Bij een belangrijk zakelijk overleg zou ik niet zo snel iedereen een knuffel gaan geven… Of neem wat vaker een massage! Dat kan ook wonderen doen en je zeker een gevoel van ontspanning geven. En als je portemonnee daar niet zoveel ruimte voor heeft: wat belemmert jou om met een vriendin elkaar eens te gaan masseren? Het kan jullie vriendschap verdiepen, omdat je op een andere, meer intieme manier met elkaar contact maakt.
Individualisme kan het gevoel van saamhorigheid flink in de weg zitten. ‘Mind your own business’. Het kan dus aanvoelen alsof je iemand tot last bent als je aanklopt bij een ander. Maar is dat ook werkelijk zo, of zit dat vooral in jouw eigen hoofd? Negen van de tien keer vindt die ander het óók heel fijn als iemand contact met hem of haar zoekt.
In een wereld waarin we onszelf kunnen verliezen in de online contacten op onze telefoon, zijn juist relaties waarin je elkaar fysiek ziet, kent en waardeert onontbeerlijk. Hoe is bijvoorbeeld het contact met je buren? Het is nooit te laat: je kunt altijd uitreiken en eens vragen of ze zin hebben om een keer bij jou thuis een kopje koffie te komen doen. Wie weet waar het toe leidt! Een buurvrouw wil misschien wel af en toe op je kinderen passen. Jij kunt misschien af en toe eens boodschappen voor haar doen. Het zijn vaak dit soort kleine dingen, maar daar floreert ons sociale brein op! Hetzelfde geldt voor collega’s. Misschien zijn zij er ook wel voor in om buiten werktijd eens samen af te spreken?
Ook als we veel stress ervaren – op ons werk, door alle hectiek van een druk gezinsleven of door zorgen om rond te komen of ziekte – is het heilzaam om je gedragen te voelen door de mensen om je heen. Weten dat je een sociaal vangnet hebt, haalt al wat van de spanning weg. Het gevoel er alleen voor te staan is verschrikkelijk: op die manier kwijnen mensen weg. Klinkt misschien nogal heftig, maar het is waar.
Heb jij dus het gevoel er alleen voor te staan of voel je je eenzaam? Schaam je hier alsjeblieft niet voor. Heel veel mensen hebben dit gevoel. Het is niet raar. Jij bent niet raar en er is niets mis met je. Dit nare gevoel zorgt er helaas vaak voor dat we nóg meer in onszelf keren. ‘Niemand is er voor mij, dus ik zal het zelf allemaal maar moeten oplossen.’ Het kan een vicieuze cirkel worden.
Ik wil je aansporen hier uit te breken. Reik uit. Naar mensen om je heen, familie, vrienden. Heb je niemand? In veel plaatsen zijn er vrijwilligersnetwerken actief waar jongeren – of mensen van alle leeftijden – graag een stukje samen optrekken. Samen wat leuks doen of gewoon een luisterend oor bieden. Er worden vaak activiteiten georganiseerd waar buurtbewoners naartoe kunnen gaan. Het kan nogal een drempel zijn om hier in je eentje heen te gaan. Kijk dus of je eerst iemand kunt vinden die samen wil gaan. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen!
Doe geheel vrijblijvend de burn-out test of neem contact met ons op.
Direct contact Of bel 085 - 5363606
085 - 5363606