Sarah, 21 jaar – overspannen/ burn-out

Een jaar geleden ongeveer kwam ik erachter dat het allemaal eigenlijk te veel werd. Na altijd aan te staan, alles mee te doen en de druk voor mezelf heel hoog te leggen alles ook zo goed mogelijk te doen, lukte het allemaal niet meer. Ik had last van erg overprikkeld zijn voor grote delen van de dag, het welbekende ‘zweven’. Hierdoor kon ik eigenlijk ook helemaal niet meer nadenken, alles werd een waas en mijn herinneringen lieten me in de steek; “wat had ik gisteren ook alweer gedaan, eigenlijk geen idee”. Tot het laatste moment, dat het echt niet meer ging, heb ik volgehouden alle ballen in de lucht te houden.

Toen het besef kwam dat het eigenlijk wel wat serieuzer was dan ik eigenlijk had gehoopt, ging alles op pauze. Universiteit op pauze, dispuut op pauze, alle sociale activiteiten op pauze. Wat had ik het er moeilijk mee, mezelf stilhouden terwijl ik zo graag door wilde blijven rennen. De huisarts kon mijn vermoedens alleen maar bevestigen, dus werd het tijd om in actie te komen; naar de studentenpsycholoog. Hij zou me kort ondersteuning bieden, zodat ik ‘periode 3 wel weer aan de studie kon’, niet dus. Ondanks dat ik veel heb gehad aan Roberts adviezen, was ik nog niet klaar op eigen benen te staan en weer fluitend de oude patronen te blijven volgen. Daarom koos ik om verder te werken aan mezelf en heb ik, met advies van Robert, burn-out therapie aangevraagd bij Liberi. Hier zou Babette me verder helpen.

Een traject van 7 maanden. Ik denk dat het maar goed is dat ik van te voren nog dacht binnen de eerste paar maanden volledig op de been te zijn, want zo heb ik iets minder tegen de berg opgekeken die ik uiteindelijk beklommen heb. Ik koos steeds meer voor mezelf, heb nu alle activiteiten toch steeds meer écht stilgezet en niet alle ‘verplichtingen’ alsnog maar gedaan. Toen ik eenmaal écht koos voor mezelf, kwam ik steeds meer tot rust. Vanuit deze acceptatie kon ik echt beginnen om weer langzaam mezelf te voelen. Naast de innerlijke criticus kwam er steeds meer ruimte voor de innerlijke vriend. Ik werd wat liever voor mezelf, het was oké zo. Ik rende wat minder weg, maar kwam wat weer in het hier en nu, al was het maar even tijdens een mindfulness-oefening. Ik dacht meer na over wat ik nou eigenlijk wilde, waar wil ik naartoe? Wat vind ik belangrijk? Wil ik wel veranderen? Waar word ik blij van? Wie zitten er bij mij in de bus achter het stuur?

Ik heb zelf de touwtjes in handen en dit kreeg ik steeds meer door. Het leven staat nog niet zo vast als ik misschien wel eens dacht. Dit heb ik namelijk zo van jongs af aan geleerd. Ik besef steeds meer dat ik alle keuzes kan maken die ik zelf wil en belangrijk vind. Ik heb het moeilijk gehad met de relatiebreuk met Sjoerd, maar de manier waarop ik voor mezelf hebt gekozen, om door te gaan en lief voor mezelf te zijn in deze situatie, geeft aan hoever ik al gekomen ben. Ik hebt stilgestaan bij hoeveel invloed mijn vader en moeder hebben gehad in hoe ik nu in het leven sta. Dit is soms pijnlijk te moeten beseffen, vooral omdat ze zo belangrijk voor me zijn. Het is oké dat ik het niet eens ben met dingen uit de opvoeding of hoe ze bepaalde dingen hebben afgehandeld. Ook in deze omstandigheden mag ik voor mezelf opkomen en staan voor wat ik zélf belangrijk vind.

Ik vind het spannend om terug te vallen of om weer in oude patronen te raken. Hiervoor heb ik een spanningsthermometer gemaakt om signalen te herkennen en een actieplan wat ik per spanningsgraad kan doen om me te helpen. Dit zal me zeker helpen als ik het even niet zelf weet. Mocht ik niet gespannen zijn, maar wat neerslachtiger kan ik ook altijd bedenken wat ik als kind zo ontzettend leuk vond om te doen, waar ik als kind blij van werd. Mijn blije-kind lijstje is naast de spanningsthermometer iets waar ik regelmatig op zou mogen kijken en iets van te doen. Heb ik nou echt geen zin naar die lijstjes te kijken, of kom ik er niet verder mee, dan kan ik altijd nog de drievoudige vraag stellen: wat wil mijn hoofd, wat wil mijn hart en wat wil mijn lijf?

Voorafgaand aan het traject heb ik vaak gehoopt dat de tijd maar gewoon voorbij ging, zodat ik op het punt was dat ik nu ben. Achteraf kan ik zeggen dat ik veel verder ben gekomen dan ik van te voren had verwacht. Ik deed het namelijk met het doel weer mijn leven verder op te kunnen pakken, maar ondertussen ben ik veel bewuster gaan leven. Ik ben meer in het hier en nu, ik geef meer ruimte voor de emoties, en kan ze nu ook accepteren voor wat ze zijn. Ik doe wat ik wíl. Ik word er blij van. Ik ga weer naar de sportschool en leef gezond, ik heb meer oprechte aandacht voor mensen om me heen, al is dit soms nog lastig en ben ik hier soms onzeker over. Ik realiseer me dat het niet perfect hoeft te gaan, voordat ik mijn leven als waardig en goed kan noemen. Ik heb het geaccepteerd dat het zo is en dat ik waarschijnlijk nog meer ga groeien. Uiteindelijk misschien zelfs naar oude capaciteit, wie weet.

Ik kies bewust aan mezelf te werken en het ook daadwerkelijk te veranderen. Eigenlijk vind ik het nu misschien ook wel lastig te beseffen hoe weinig aandacht ik voorheen aan mezelf gegeven heb. En ik denk nu dat ik het voor het eerst écht begrijp als mensen zeggen dat je eerst van jezelf moet houden, voordat je dat van iemand anders kan doen. Jijzelf komt namelijk op één en de rest komt daarna wel. Ik ben enorm trots op mezelf, hoever ik ben gekomen. Voor de toekomst wil ik dit vasthouden, mezelf op één blijven zetten, met ondertussen oog voor de ander (want dat vind ik belangrijk), mijn emoties de ruimte blijven geven en te accepteren voor wat ze zijn, dingen doen die ik echt wíl, in beweging te blijven en lekker de natuur in te gaan, maar ook een stapje weer terug te doen mocht ik merken dat ik dat nodig heb. Eigenlijk gewoon doen wat goed voelt!