Recent was sprake van een moeizaam fusietraject, waar na 5 jaar de stekker uit werd getrokken. In dit proces liep mijn frustratie op. Het voelde als een energielek. Voor het eerst maakte ik mee dat directe collega’s andere (soms verborgen) agenda’s hadden. Ik voelde machtsspelletjes en irritaties. Na 46 jaar werken was er, in een werkoverleg, ‘ineens’ bij mij een knak. Met fysieke en psychische klachten haakte ik af. Dit was onthutsend. De huisarts stelde diagnose burn-out.
Ik was te lang doorgegaan, had vooral geluisterd naar de strenge interne criticus: eerst moeten en dan pas genieten. Ik had lichamelijke signalen genegeerd. Doorbijten, inschikken, ploeteren. Te weinig ruimte gemaakt voor bijtanken, creativiteit, voor relaxen en genieten van het leven. Ik worstelde met mijn gevoel van eigenwaarde dat sterk afhankelijk was van werk: prestaties, productiviteit, nuttig zijn en dingen doen die er (met name voor anderen) toe doen. Van verschillende kanten werd mij dringend geadviseerd om met iemand te gaan praten.
Buiten zijn en bewegen voelde goed. Ik kwam daarom uit bij Noortje. In mijn efficiënte en sterk analytische ‘harnas’ trof ik haar bij de Kralingse Plas. Ik wilde meteen aan de slag. Liep gehaast, zonder oog voor de omgeving naast Noortje. Ik dacht: verhaal vertellen, gegevens ordenen, vragen formuleren en doorpakken. Ik wilde zo snel mogelijk de controle over mijn leven terug en weer aan het werk. Niet dat ‘gedoe’ met bespreken van ervaringen uit mijn jeugd, familierelaties, patronen en geschiedenis. Noortje liet zich niet meetrekken in mijn haast. Zij liet me ademhalen, naar de natuur kijken en luisteren. Zij bracht mij tot het inzicht dat ik met mijn analytische focus afstand had gecreëerd van mijn gevoel. Het werd me duidelijk dat ik op een doodlopende weg zat.
Er moest iets veranderen. Noortje bevroeg mij op vele manieren en over diverse aspecten en zo ontdekte ik mijn patronen. Ook groeide het besef dat snappen hoe het zit niet genoeg is om te veranderen. Het wandelen in het bos en langs het water gaf mij ruimte. In het wandelen met Noortje dienden natuurlijke metaforen zich vanzelf aan en dit maakte het voor mij makkelijker om moeilijke, ongrijpbare gedachtenkronkels toe te laten en verhelderende inzichten te ontvangen.
Ik heb met Noortjes aanpak geleerd dichter bij mezelf te komen, ik durf te reflecteren op emoties, durf te ‘niksen’. Mooi is het om te beseffen dat ik inmiddels grotendeels de invloed van mijn interne criticus heb genormaliseerd en dat ik leer mezelf toe te staan om te leven naar persoonlijke waarden.
