Als we het hebben over pelgrimeren, is wellicht de bekendste pelgrimstocht (in elk geval hier in het Westen) die van Santiago de Compostela. Sommigen maken deze tocht vanuit Nederland, maar dan ben je zo’n vier maanden onderweg. Velen starten daarom in Frankrijk of Portugal of breken de tocht op in etappes. Maar waarom zou je anno nu eigenlijk gaan pelgrimeren? Vroeger werd dit vooral gedaan om religieuze redenen, nu doet iets minder dan de helft van de pelgrims dit nog maar. En wat zijn de redenen om dit juist te gaan doen na een burn-out? In deze blog gaan we samen op pad om hier een antwoord op te vinden.
In de Middeleeuwen was het vrij gebruikelijk om te pelgrimeren naar heilige plaatsen. De plaatsen waren heilig omdat er bijvoorbeeld een heilige was geboren, gestorven of begraven. Of er zou iets gebeurd zijn waarbij God zich toonde op die specifieke plek. Door te pelgrimeren verbonden mensen zich met het Goddelijke. Ze gingen om te bidden, schuld en boete te doen, de desbetreffende heilige te vereren of om vergeving te vragen. Wij zijn misschien vooral bekend met pelgrimages vanuit Christelijk perspectief, maar volgens de Islam moeten moslims ten minste één maal in hun leven een pelgrimage maken naar Mekka. Dus hoewel de religieuze inslag van de pelgrimage in de loop der tijd is verminderd, zijn er ook vandaag de dag nog velen die om religieuze redenen pelgrimeren.
Naast de religieuze redenen om te pelgrimeren, zijn er ook steeds meer mensen die om spirituele redenen gaan. Nu liggen religieuze redenen en spirituele redenen dicht bij elkaar. Ik heb het hier over religieuze redenen als mensen op pelgrimstocht gaan vanwege een oproep vanuit de religie die ze aanhangen. Ik spreek over spirituele redenen als mensen vertrekken omdat ze een roeping ervaren dit te doen, zonder zich per sé religieus te noemen.
Sommigen gaan bijvoorbeeld omdat ze rondlopen met levensvragen en hopen tijdens hun tocht antwoorden te vinden. Anderen hebben een heftige periode achter de rug en gebruiken hun pelgrimage om deze te verwerken. Om te rouwen, hun pijn en verdriet een plekje te kunnen geven. Weer anderen hebben geen spirituele redenen, maar vinden het vooral een fysieke en mentale uitdaging die ze graag aan willen gaan. Ze voelen de behoefte buiten hun comfortzone te gaan en nieuwe ervaringen op te doen. Als je zo’n 20 tot 25 kilometer per dag loopt, dag in, dag uit, dan kun je wel spreken van een flinke uitdaging! Met alle bepakking erbij is dat niet niks. Hoe ga je dan om met tegenslag, vermoeidheid of onverwachte wendingen? Je leert jezelf hoe dan ook beter kennen tijdens een pelgrimstocht.
En weer anderen zullen pelgrimeren als ze op een punt in hun leven staan dat ze een overgang maken van de ene levensfase naar de andere. Bijvoorbeeld van vrouw naar moeder. Of mensen die van het werkende leven naar het pensioen gaan. De pelgrimage vormt dan een soort inwijding in een nieuwe fase.
Wat de redenen ook zijn, iedereen die op pelgrimstocht gaat, neemt er iets uit mee. Je stapt namelijk letterlijk uit je dagelijkse leven. Je maakt dingen mee die je anders nooit had meegemaakt. Bovendien ontmoet je mensen die je anders nooit had leren kennen. Je neemt even afstand van je leven en door de helicopterview die zo ontstaat, is het makkelijker in te zien wat je nu werkelijk belangrijk vindt. Waar je eerder nog veel keuzestress over ervoer, kan ineens helder worden. Het kan een prachtige manier zijn om aan je persoonlijke ontwikkeling te werken en/of om je spirituele leven een nieuwe impuls te geven.
En dan een hele specifieke reden om te pelgrimeren na een heftige periode: een burn-out. Mensen in een burn-out worden – tegen hun wil in – letterlijk stilgezet. De persoon die ze dachten te zijn, is er ineens niet meer en dat kan een harde confrontatie zijn. Wie ben je nog als je niet meer alles aankan? Als je niet meer de ‘sterke’ bent? Als je niet meer degene bent die altijd alles maar oppakt? Sommigen komen echt in een identiteitscrisis. Als je echt niet meer weet wie je bent en wat je wilt, kan het heel waardevol zijn om een periode er tussenuit te gaan – mits je voldoende bent hersteld natuurlijk.
Veel mensen met een burn-out kijken opnieuw naar hun leven. Ze maken de balans op, worden zich bewust van hun persoonlijke waarden. Ze leren grenzen aangeven en ruimte voor zichzelf innemen. Het is vaak een heftig proces. Een pelgrimstocht kan als een overgangsmoment ingezet worden. Het vormt dan als het ware de brug tussen je oude leven dat niet meer is en het nieuwe leven dat je na je terugkeer op zult pakken. In de tijd dat je op pad bent, heb je alle ruimte om na te denken over wie je bent en wat je wilt. Het is daarbij wel prettig als je al wat zelfinzicht hebt opgedaan. Weten wat je valkuilen en belemmerende overtuigingen en patronen zijn is wel zo prettig, want anders loop je met jouw gedachten rond in cirkeltjes.
Naast pelgrimeren naar een bepaalde plaats zijn er ook wandelretraites met veelal hetzelfde doel. Zo organiseren we vanuit Liberi een wandelretraite naar Marokko. Het is een reis met ruimte voor bezinning, ontspanning, genieten, herladen en levensvragen. Je ontvangt coaching, waardoor je meer inzicht krijgt in jouw proces en jouw vragen. Daarnaast zijn er groepsgesprekken, bewustzijnsoefeningen, meditaties, mindfulness-oefeningen, yoga en ademoefeningen.
Ook hier geldt dat ieder deel kan nemen met zijn of haar eigen redenen. De één heeft een meer spirituele reden, de ander voelt dat zij iets anders wil in het leven, maar weet niet goed wat. Het mooie aan wandelen is dat je vertraagt. Hierdoor krijg je de kans om de fluisteringen van je ziel te horen. Iets waar we vaak aan voorbij gaan in het dagelijks leven. Dus is het voor jou tijd om pelgrim te worden?!
Doe geheel vrijblijvend de burn-out test of neem contact met ons op.
Direct contact Of bel 085 - 5363606
085 - 5363606