Ik had alles voor elkaar in mijn leven. Een vrouw, een tweede kind op komst, een groot huis een succesvol bedrijf met een Tesla voor de deur.
Toch enorm ongelukkig met paniekaanvallen. Ik kon geen gesprekken met andere mensen voeren en geen verbinding aangaan.
Alles deed ik op kracht en doorzettingsvermogen, de automatische piloot.
Tot ik op 35 jarige leeftijd ging zoeken en eindelijk een klein beetje kracht ergens gevonden had om een mindfulness cursus te doen.
Het niet direct tegenover elkaar zitten, maar de mogelijkheid om luchtig in de natuur lopen, gaf mij de doorslag. Dit moest ik doen.
Zonder mijzelf te kunnen uiten en voelen begon ik 2 jaar geleden de eerste sessies. Met veel weerstand, zo van wat vraagt ze van me en waarom. Ze was mild voor me.
Als ik in mijn hoofd zat of te gesloten was om iets te zeggen, vertelde ze interessante dingen met een bepaalde wijsheid.
Langzaamaan kreeg ik focus, aandacht en discipline om in het nu te blijven. Ik ging erin geloven, in mijzelf. Gek genoeg ging ik mijzelf herprogrammeren. Ik werd sterker, stond steeds meer in mijn kracht.
Na een tip van Esther ging ik verdiepen wat HSP is. Ik ben er inmiddels achter en heb totaal omarmt dat ik haarfijn aanvoel wat iemand nodigt heeft en met welke ruimte. Mijn hart was door de jaren heen totaal afgestompt. Eerlijk gezegd, deed ik alles met de ratio. Nu merk ik elk gevoel op in mijzelf en kan dit uitspreken als ik dit nodig acht, met mijn ratio als wijsheid van het hart.
Sinds 2 jaar is het leven pas echt begonnen. Het is gek maar ik ken geen angst meer. Een bepaald vertrouwen dat het goed komt. Ik voel me vrij en zeker. Het beste wat nu bij me past is in dienst staan van andere en mijzelf. Dat geeft een geweldig waardevol gevoel er voor een ander te kunnen zijn. Het voelt echt als een pad waar steeds minder verkeerde afslagjes worden genomen, en als ik die wel pak ben ik mild voor mijzelf of zie ik het nut er van in.
Ik denk dat iedereen in zijn leven een aantal mensen moet tegenkomen die je reset en op het juiste spoor brengt. In mijn geval was dat Esther. Voor mij gevoel zit er nog wel eens een taboe op mindfulness, of mensen zijn wat angstig om het aan te gaan. Als je bang bent het te gaan doen, kun je het best doen want er is niks te verliezen. In het ergste geval ben je in goed gezelschap lopend in de natuur met een luisterend oor of kun je fijn luisteren. In het beste geval leer je van jezelf te houden, niet overal wat van te vinden, `vertrouwen dat het goed komt, dingen laten zijn zoals ze zijn; eigenlijk jezelf te zijn. Jezelf zijn klinkt erg ingewikkeld, maar het kan snel gaan als je de juiste handvatten hebt. Bedankt Esther!
