Wanneer het over stress gaat, komt er een veelvoud aan onderwerpen voorbij. Een narcistische ouder wordt echter zelden genoemd. Wellicht heeft dat als reden dat dit voor velen iets is dat in het verleden heeft gespeeld. Stress is iets dat je in het heden ervaart. Dat wil niet zeggen dat de diepere oorzaak van je stress ook in het heden ligt. De oorzaak kan namelijk ook in het verleden liggen. Het spreekwoordelijke zaadje kan vele jaren geleden al geplant zijn. Vaak zonder dat je dit wist. Je hebt misschien nooit bewust ergens last van gehad en op een dag is het daar. Op een dag komt alles ineens naar boven. Dit komt vaak voor bij kinderen met narcistische ouders, die hier (toentertijd vaak onbewust) onder geleden hebben.
Wat is een narcistische ouder?
Een narcistische ouder kent veel mogelijke verschillende eigenschappen. Alle narcistische ouders hebben echter één ding gemeen: de liefde voor hun kind is voorwaardelijk. Men zegt vaak dat de liefde voor een kind onvoorwaardelijk is. Gelukkig is dit in zeer veel gevallen zo. Bij een narcistische ouder is hier helaas geen sprake van. Dit betekent niet automatisch dat een dergelijke ouder ook altijd een slechte ouder is, of een ouder die helemaal geen liefde geeft. Hij/zij geeft echter niet de liefde zoals een kind mag verwachten, en nodig heeft.
Het komt erop neer dat een narcistische ouder liefde geeft aan zijn/haar kind, zolang het kind voldoet aan de verwachtingen van de ouder en zich gedraagt zoals de ouder wil. Doet het kind dit, dan lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Lijkt, want het kan wel degelijk zorgen voor (grote) emotionele schade en problemen in het latere leven. Maar daarover later meer.
Hoe herken je deze?
Enkele mogelijke eigenschappen van een narcistische ouders zijn:
- Geven het kind niet de ruimte om te zijn wie het is
- Voelen zich superieur en laat dit ook blijken
- Respecteren privacy van het kind niet
- Tonen weinig tot geen interesse in het leven en de bezigheden van het kind
- Kunnen niet goed omgaan met emoties van het kind
- Manipuleren
- Dulden geen tegenspraak
- Zijn niet zelfkritisch en geven het kind vaak de schuld
- Zijn niet empathisch
- Kunnen niet tegen kritiek of geven hun ongelijk nooit toe
- Ontlenen hun status aan prestaties van het kind
Opvallend aan narcistische ouders is dat deze ouders vaak zelf ook het ‘slachtoffer’ waren van narcistische ouders. Het zijn dus gedragingen en eigenschappen die kunnen worden doorgegeven. Ook vinden deze ouders het vaak belangrijk dat de buitenwereld een positief beeld van hen heeft. Daarom spelen zij vaak mooi weer, doen zij zaken perfecter voor dan zij zijn en doen zij er alles aan om de spreekwoordelijke vuile was achter gesloten deuren te halen. Narcisme komt overigens steeds vaker voor.
Wat zijn de kenmerken van een narcistische moeder?
Narcistische vaders en moeders kunnen allebei dezelfde eigenschappen en hetzelfde gedrag vertonen. Toch ziet men vaak wel een verschil tussen een narcistische moeder en een narcistische vader. Is er sprake van een duidelijk verschil, dan heeft dat niet alleen te maken met typisch mannelijke en vrouwelijke eigenschappen, maar komt het vaak ook voort uit een traditionele rolverdeling binnen het gezin. Zo is een van de kenmerken van een narcistische moeder vaak dat zij haar ideaalbeeld projecteert op haar kinderen, met name dochters. Zij kan haar kind verantwoordelijk houden voor het “falen” van haar ambities. Ook kan een narcistische moeder bijvoorbeeld zeer kritisch zijn op het uiterlijk van haar kind (dochter), zoals op het gewicht. Voor haar aanzien naar de buitenwereld toe, kan zij te veel druk op haar kinderen leggen om de ideale zoon/dochter te zijn.
En de kenmerken van een narcistische vader
Ook een narcistische vader kan veel van de algemene kenmerken van een narcistische ouder vertonen. Maar er zijn ook enkele kenmerken die als typisch mannelijk kunnen worden bestempeld. Emotionele onbereikbaarheid bijvoorbeeld, of een gebrek aan empathie voor het kind. Ook ontlenen veel narcistische vaders hun eigen status aan de prestaties van hun kind. Zo kunnen zij het heel belangrijk vinden dat het kind een hoge opleiding volgt, of excelleert in een sport waar de vader aanhanger van is. Narcistische vaders kunnen hun kinderen zeer sterk het gevoel geven dat zij er niet toe doen, of dat ze nooit goed genoeg zijn. Dat heeft natuurlijk een grote invloed op de zelfwaardering.
Hoe lijdt een kind hieronder?
Het is duidelijk dat het hebben van een narcistische ouder zorgt voor ontzettend veel stress bij een kind. Laat staan het hebben van narcistische ouders. Kinderen hebben liefde en geborgenheid nodig om op te kunnen groeien tot een (mentaal) gezonde jongvolwassene. Kinderen met een narcistische ouder hebben vaak structureel te weinig liefde gehad, kunnen lijden aan een gebrek aan zelfvertrouwen en eigenwaarde en zijn vaak over het algemeen minder ontwikkeld dan kinderen die wel een normale jeugd hebben gehad.
Dat een kind hieronder lijdt is vaak niet direct zichtbaar. Jonge kinderen zijn nog erg kneedbaar en bovendien weten kinderen van narcistische ouders vaak niet beter. Zij weten niet hoe het is om een liefdevolle ouder te hebben, die naast onvoorwaardelijke liefde ook steun geeft en hen de handvatten aanreikt om zich te ontwikkelen.
Hierdoor kunnen problemen ontstaan die lange tijd verborgen zijn gebleven. Vaak krijgen kinderen pas last van stressklachten (en andere klachten) wanneer zij (jong)volwassen zijn. Dit kan als een complete verrassing komen. Dat maakt omgaan met deze problemen extra lastig, net als het oplossen hiervan.
Narcistische ouders loslaten en je problemen oplossen
Narcistische ouders loslaten kan een begin zijn van het oplossen van je problemen. Dit hoeft echter niet altijd. Mensen kunnen leren van hun fouten. Narcistische ouders kunnen jaren later misschien inzien dat zij fout zaten. Dan kan het helpen om te praten over het verleden. Het is echter aan jou om de stappen te zetten die voor jou het beste werken. Acceptatie is daarin een belangrijk beginpunt. Dit betekent niet dat je moet accepteren dat je ouders narcistisch zijn of waren, of de dingen die gebeurd zijn gewoon maar achter je moet laten. Wat het wél betekent is dat je moet accepteren dat hierdoor bepaalde problemen ontstaan zijn. Maar je mag óók erkennen dat die problemen niet jouw fout zijn en dat je hier niets aan hebt kunnen doen.
Volwassenen die om moeten gaan met de gevolgen van narcistische ouders hebben vaak een lange weg te gaan om weer zelfverzekerd te worden, goed te functioneren en van zichzelf te houden zoals ze zijn. Gun jezelf echter hulp. Pak je deze problemen niet aan, dan los je ze ook niet op. Je loopt een verhoogd risico op bijvoorbeeld een depressie of een burn-out. Ook loop je – misschien wel onbewust – het risico zélf een narcistische ouder te worden. Met onze coaches kun je praten over je problemen en samen werken aan je herstel. Neem contact met ons op voor het maken van een afspraak voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek met een coach bij jou in de buurt.
28 reacties
‘Narcistische ouders kunnen jaren later misschien inzien dat zij fout zaten. Dan kan het helpen om te praten over het verleden.’
Jij/jullie weten KLAARBLIJKELIJK totaal niet wat narcisme inhoudt!?😅 Wauw, ik schrok hier echt van.
‘Dit betekent niet dat je moet accepteren dat je ouders narcistisch zijn of waren,’ < Uh ik denk noujuist wel?! Anders blijf je toch hangen in een geïdealiseerde versie van je ouders?!
Dag Nina, dank je wel voor je reactie. Wij geloven en ervaren in onze coaching dat ieder mens in staat is om te veranderen en op termijn fouten toe te kunnen geven waarvoor ze eerder blind waren. Ik deel met jou dat die kans met een narcistische persoonlijkheidsstoornis klein genoemd mag worden, daarom staat er ook in ons blog dat ze het misschien in kunnen zien. Als het gaat om het niet accepteren dat je ouders narcistische zijn of waren, dan gaat dit voornamelijk over de impact die het heeft voor jou. Dit hoef je nooit te accepteren en juist kan dit er voor zorgen dat je je losmaakt van je ouders en eigen keuzes gaat maken.
Narcistische ouders veranderen nooit. Ik heb zelf 70 jaar een narcistische moeder gehad. Met ze breken lukt ook niet. Ze gaan iedereen bellen, rollen spelen, jou zwart maken en iedereen gelooft ze want o ze zijn zo aardig. Niemand gelooft je, ook niet in de psychiatrie.
Normale mensen kunnen veranderen. Narcisten zijn mensen met een persoonlijkheidsstoornis, die niet te verhelpen is. De enige manier om er als kind mee om te gaan is afstand te bewaren. Een narcistische ouder heeft nooit oprecht van je gehouden en zal dit ook nooit kunnen doen. Hoe zeer je ook je best doet, je zult nooit worden gewaardeerd of worden gezien. Een narcist heeft de emotionele ontwikkeling van een kleuter in het lichaam van een volwassene. Die stampt, huilt, manipuleert om te krijgen wat hij/zij wil. Maar die persoon is helaas wel je ouder, waarvan je anders zou mogen verwachten als deze gezond zou zijn. Je bent de moeite waard, het ligt niet aan jou, je narcistische ouder is niet gelijkwaardig, maar heeft helaas een – voor zijn/haar omgeving zeer destructieve – persoonlijkheidsstoornis.
Stel zelf grenzen om jezelf te beschermen als kind, immers de narcistische ouder heeft al genoeg verwoest. Verbreek het contact alleen als het echt niet anders gaat (anders riskeer je de welbekende narcistische woede). Blijf oppervlakkig in je conversaties, speel mooi weer, vertel ze niet meer wat je echt bezig houdt, want die informatie zullen ze altijd misbruiken en verdraaien. Bel ze niet iedere week, en wanneer je ze wel belt, nooit langer dan 15 minuten. Bezoek ze niet meer dan 1,5 uur per keer. Werp je niet op om zaken voor ze te regelen, laat dat een ander doen. En hou vooral heel veel van jezelf!
Narcistisch ouderschap sloopt je ook als volwassene, het stopt nooit. Ik ben nu in de 50 mijn moeder 78 mijn dochter destijds 20 waar ik een conflict mee had. Oma heeft haar naar zich toegetrokken . Iedereen in de familie vind het blijkbaar normaal en nu ben ik nog meer het zwarte schaap dan ik al was samen met haar vader mijn ex . Waar tegen ze zei dat hij niet voldeed als ouder zijnde en hij zijn dochter beter kon gaan vergeten. Over mij doen verschillende verhalen de ronde feitelijk allemaal leugens.( het verlamd je)
Er valt als familie ook geen normaal gesprek te voeren iedereen wordt gebrainwashed door haar verhalen over o.a. mijn situatie. Ipv dat oma ervoor zorgt
dat we allen tot elkaar komen geniet ze vollop van de macht die ze nu heeft.
Ik voel me de ontaarde ouder mijn ex overigens ook gelukkig treffen wij elkaar in woordelijke steun. Maar het is vreselijk dat dit zo gaat ik voel me gevangen in mijn eigen gevoelens mijn dochter wijst elk contact met mij af, ik ben dat vreselijke mens. Even vergetende dat ik haar heb gebaard en liefdevol probeerde op te voeden.
Ik nu bijna 59 ,bijna een jaar geen contact met moeder 85 (ik wilde 4 dagen overkomen ,maar in plaats fijn kreeg ik maanden stil zwijgen )
Nu liet ze me weten via me dochter dat ik welkom ben
Ik schreef gister een brief dat ik het jammer vond dat dat via me dochter moest
En dat ik wel wilde komen maar meer voor mijn dochter dit doe niet voor mij
(Vond de rust wel fijn geen contact (ook omdat ik kanker patiënt ben, en eindelijk zelfliefde heb geleerd)
Nou ik heb het geweten
Kreeg gister een brief ,vol met alles wat ik fout heb gedaan maar ik ben welkom
Nou ,kan beter thuis blijven in plaats naar ned vliegen 4 dagen in oorlog te zitten
En vol stress naar huis
Dus ik schreef haar terug
Dat ze altijd oude koeien uit de stal haalt ,en dat het beter is dat we het maar zo laten zo als het was
Nu krijg ik (helaas was ik de verjaardag vergeten van me pa die overleden is )
Dus werd aangevallen en ik ben borderline
Heb net een stuk terug gestuurd
Dat mijn spigoloog had gezegd dat ik een dochter ben van een narsist moeder ,,met uitleg van internet erbij
Hoopte dat mij ma op 85 jaar en ziek zachter en uit liefde zou handelen ,en me nog wilde zien zodat ze in vrede kan overgaan
Maar hellaas
Tranen ,,en weet heb nog een stuk heling voor mezelf nodig (davht dat ik er was maar er zit nog steeds pijn )
Xx
Ik ben me rot aan het zoeken naar een antwoord. Ikzelf was altijd ‘the golden child’ van niet één, maar drie narcisten. Mijn Overgrootmoeder die mijn grootmoeder als een dweil behandelde maar mij op een voetstuk plaatste, mijn grootvader die mijn vader in zijn jeugd uitgescholden, vernederd en een hel op aarde gaf en dan mijn vader die logischerwijze zich ontpopte tot een enorm charismatisch persoon en lief voor mij, maar oweeee mijn moeder en mijn zussen. Nu heeft hij drie jaar geleden zijn eigen moeder alles afgepakt na de dood van zijn vader en al haar huizen en spaargeld is ze kwijt. Het is door deze daad (want mijn grootmoeder is mijn godin) dat mijn pa mij is kwijt geraakt. Ik bleef in zijn verhalen geloven en we maakten nooit ruzie. Natuurlijk vraag ik mezelf af in welke mate ik niet narcistisch ben, ik vul soms testen in en ik merk op dat ik enorm veel eigenschappen heb. Soms is het wel handig want ik kan me overal uit lullen als ik wil. Maar niet ten koste van anderen (ik heb als ik het idee heb iemand kwaad gedaan te hebben dagenlang last van stress, hartkloppingen, etc…) maar wie weet ben ik wel een ‘gematigde’ narcist. En verder behalve dan dat ik mezelf onder de loupe neem wekelijks in de hoop dat mijn dochter niet zo’n maniak als moeder gaat krijgen vraag ik me af in welke mate mijn grootvader eigenlijk geen autist was? Want op latere leeftijd heeft hij veel goede werken gedaan (hij genoot van het aanzien natuurlijk) maar voor mij heeft hij altijd ALLES gedaan. Mij verzorgd … Waarom was hij zo erg voor mijn vader en voor mij niet? Hij vertelde soms dat hij spijt had van zijn gedrag. En soms gaf hij aan dat hij niet begreep dat hij ‘diplomatisch’ moest zijn. Wij waren een hecht duo en ik mis hem en ik weet dat hij zijn gezin narcistisch terroriseerde, het was sterker dan hemzelf en hij kon recht praten wat krom was. Maar waarom heb ik er dan geen last van gehad? We hadden wel urenlange discussie’s waar ik dan vaak het onderspit delfde en huilde en dan ging hij me oppeppen zodat ik me bleef verweren met woorden zonder te wenen. Ik begrijp het niet en helaas is hij dood. Maar als mijn grootvader inderdaad een narcist was dan heeft hij op het einde van zijn leven dat proberen goedmaken zonder veel succes want mijn grootmoeder heeft het hem nooit vergeven…
Ik ben zelf een product van narcistische ouders en een narcistische grootouder. Ik heb er 33 jaar over gedaan om dit in te zien, nadat ik mentaal gecrashed was en 1 jaar in de psychiatrie heb doorgebracht. Ik heb 1 advies, mensen : breek ermee! Wis die mensen uit uw geheugen en doe alsof ze niet bestaan. Ze blijven je manipuleren en ze blijven al je energie opzuigen. Je kan nooit herstellen van alle schade die je door hen hebt opgelopen als je contact blijft hebben. Nu, 10 jaar later, sta ik eindelijk sterk op m’n benen. Je kan de schade weldegelijk herstellen, maar het vraagt tijd, doorzettingsvermogen en veel pijn. Ik ben eveneens bewust kinderloos gebleven. Ik val nog liever ter plaatse dood dan dat ik een kind in opvoed met het risico dat ik onbewust dezelfde trekken meedraag. Ik weet wat dat doet met een kind (en z’n verder leven) en dat wens je je ergste vijand niet toe. De verrotte genenpoel eindigt hier!
Narcistische ouders veranderen nooit. Ik heb zelf 70 jaar een narcistische moeder gehad. Met ze breken lukt ook niet. Ze gaan iedereen bellen, rollen spelen, jou zwart maken en iedereen gelooft ze want o ze zijn zo aardig. Niemand gelooft je, ook niet in de psychiatrie.
Volledig waar wat deze gene schrijft. Ik probeerde vandaag weer toenadering toe familie, maar wat ik ook doe. Er is een lul verhaal opgehangen bij de familie en ik ben de boeman, ik wordt er verdrietig van. Wat ik ook doe ik doe het nooit goed genoeg. En na de buitenwereld mooi weer spelen, maar ondertussen wordt ik als dader neergezet in de familie. En breken lukt inderdaad ook niet, maar er mee leven ook niet. Ik krijg er hoofdpijn van en wordt er verdrietig van.
Ik ben 41 jaar en heb eindelijk gebroken met mijn narcistische vader. Ik heb geen pijn meer. Ik had gewild dat ik het eerder kon. Ik twijfelde altijd aan mezelf. Misschien was ik fout,…
Maar ik heb nog wel zorgen om mijn kleinere zus (16 jaar) en broer (10jaar) en ze wonen daar nog. Hoe kan ik hen het beste ondersteunen zonder hen te beschadigen. Want volgens mijn vader maak ik zijn gezin kapot door mijn leugens. Maar de waarheid is, dat ik niet zwart spreek en alleen wil ondersteunen. Heeft iemand tips?
Mijn moeder is een Narcist, ze heeft me leven tientallen jaren overeerst. Ik ben nu een paar jaar zonder familie omdat ik contact heb verbroken met haar. Ze heeft me compleet zwart gemaakt, bij iedereen niemand heeft nog ooit contact met mij opgenomen. Ik ging gebukt door stress en herbeleving en kon geen rust vinden in me zelf. Uiteindelijk hulp gezocht, medicijnen ging het iets beter en kon ik alles langzaam verwerken.
Ik heb een relatie gehad met een 17 jarige dame. Ze kon in het begin vertellen dat ze nooit liefde heeft gekregen en alleen maar moet doen wat haar moeder voor ogen heeft. Dus heel erg manipulatief, dat ze niet veel kon en dik is en ga maar door( heel veel eisen). Dat ze ook niet graag thuis was. Maar aan ut einde van de relatie deed ze net dat alles heel goed met haar ging. De vader is namelijk ook mee gezogen door haar vrouw die zo manipulatief is. Ik ben dus gemanipuleerd door haar hele familie. Mijn ex is er gewoon in mee gegaan en ze is ook narcistische geworden. Is een manipulatief gezin en ik dacht dat het nog niet te laat was en ik mijn vriendin nog kon helpen uit die giftige gezin. Het is gewoon een spookhuis daar, als 1 zombie gaat bijten dan zit je er bijna aan vast. Ze hebben mijn zwakheden zo kunnen bespelen dat ut hele gezin er sterker van werd. Alle herinneringen wat ik had en ook die mooie mooie momenten wat ik op dat moment ervaarde is vervaagd naar een soort horror film. Alles wat ze zei en wat er gebeurde was in scene gezet. Zo’n mooi en leuk meisje was het zeker geworden als ze een normale opvoeding had gekregen. Daarom neem ik het haar ook niet kwalijk maar het doet me zo’n pijn dat ze niet normaal kan leven zoals de normale mensen. Ze is zo opgevoed en ze denken dat het leven zo in elkaar steekt. Omdat ze heel kwetsbaar zijn maar dat willen ze niet laten merken anders komen ze dichtbij hun angst. Als ik kwetsbaar was dan was zei sterk en als ik sterk was dan lag zei depressief op de bank. En nu merkte ze dat ik haar heb ontmaskerd en de voeding niet meer geef dat ze haar poten van me af houd. Dan gaan ze naar haar volgende prooi en anders ga ik ze mss verraden. Ze proberen dan hun sporen te wissen. Dus ik denk dat ik te laat ben samen met haar 14 jarige zusje. Ze hebben ook geen empathie, inlevingsvermogen en gevoel zodat haar ook niks doet dat de relatie voorbij is. Ik zit momenteel in een hel en overal staat dat het nu voor jezelf moet kiezen en haar moet loslaten. Ik kan het gewoon niet. Iemand waar ik heel veel van heb gehouden en nog steeds. Om dan aan haar lot over te laten. Maar ze willen natuurlijk geen hulp omdat het voor hun dan zwak is. Kan ik een 17 jarige dame niet helpen om het toch haar laten inzien dat ze meer waard is dan wat ze nu krijgt in haar huis? Ze kan ook nooit haar gevoel bespreken. Ze snijd zich zelf om de traumatische ervaringen en de pijn te verhelpen. Ze hoort stemmen en hallucineerd. Ik wil haar nog steeds helpen. Ze is pas 17 of maakt het dan niet uit? Ben ik dan te laat? Die moeder heeft haar hele gezin onder controle en ik heb zoveel verdriet en zoveel pijn om dat zo te zien en te ervaren. Kan iemand mij echt goede advies geven plaats van te zeggen dat ik mijn handen moet los laten van haar? Alvast bedankt🥹 gewoon 4 narsisten bij elkaar dat maak je niet vaak mee. Echt een slecht film, ik ben er gelukkig na 3 kwart jaar achter gekomen. Doordat ik mijn telefoon had uitgezet voor 1 hele dag om rationeel te kunnen nadenken. Ut leek dat ze bezorgd was maar het was meer dat ze in paniek was. Dag erna begonnen de manipulaties weer van voor af aan. Daarna ging ik me in narsisme verdiepen en viel alles op zijn plaats. Ik gaf haar de voeding niet meer en toen was de chemie over. En constant vragen ben je verdrietig boos of teleurgesteld. En toen was ut voor mij duidelijk en de foto’s wat ik van haar zag, zag ik opeens een heel verdrietig, depressief meisje en de masker was af. En dat doet me zoveel pijn van binnen om haar zo te zien. Ze is 17 en zusje 14, kan iemand mij helpen. Ik weet het is lastig maar ik moet wat. Alvast bedankt
Ps. Ze had altijd mooie verhalen wat ik altijd geloofde. Laterna had ik het door en had ik haar toneel spel heel goed in de gaten. Haar patronen was heel erg duidelijk voor mij. Ik maak me heel erg zorgen en anders gaat ze ook nog meer slachtoffers maken. Dit gun ik namelijk niemand. Ik ben benieuwd naar jullie reacties😌
Ik ondersteun de reactie van Nina 25 maart in haar reactie op jullie blog.
Liberty: “Narcistische ouders kunnen jaren later misschien inzien dat ze fout zaten. Dan kan het helpen om te praten over het verleden”
Ook ik heb mij zeer hierover verbaasd. Wat een totale onzin en bovendien erg kwetsend.
Dat is juist wat een narcist niet kan. Fouten toegeven , empatie tonen en veranderen. Die kans is niet klein , maar die kans is afwezig. Dat is juist de kern van het narcisme. Laat een ervaringsdeskundige commentaar geven want hier hebben wij als kind van een narcistische ouder helemaal niks aan !
Praten over het verleden met een narcistische ouder……
3 dagen geleden is dit spontaan zover gekomen.
Wat krijg je dan te horen van je narcistische moeder?
Tja, haar leven heb ik verpest, ik was onhandelbaar, want verzette me overal tegen. Ik deed niet wat ze van me verwachtte.
Ik was een gezonde puber, wilde graag mijn dingen doen, mijn studierichting naar keuze graag doen.
Dus kreeg ik de vraag, of ik nooit eens heb stil gestaan wat voor een rotkind ik was.
Och, ik kan zoveel vertellen.
In ieder geval is mijn leven een manier van overleven geworden. Ze kijkt absoluut niet naar haarzelf, vind dat alles maar gezegd kan worden.
Natuurlijk weet ze niets meer van vroeger, hoe zij was naar me. Dit gaat er bij mij niet in.
Gelukkig heb ik een zeer goede hulpverlener.
Ik ben nu 64, moeder 89. Wilde het contact verminderen, maar zij kreeg een ongeluk, wat je niemand toewenst en vond dit zo vreselijk. Er gebeurde iets in mij om er voor haar te zijn, maar zij blijft een kreng.
Nee, na 50 jaar ben ik er ook allang achter dat een narcistische ouder (helaas) niet kan veranderen..opgegroeid met twee narcistische ouders (plaatje door psychiater vastgesteld) daardoor zeer moeilijke jeugd gehad als het zogenaamde ‘zwarte schaap’. De rest van de familie kwijtgeraakt en woon nu inmiddels alweer jaren (gelukkig) in het buitenland met mijn gezin. Mijn moeder 2 jaar geleden (vader inmiddels overleden) wederom een kans gegeven maar moet twee jaar later weer afstand bewaren want slurpt (negatieve) energie..dus op 73-jarige leeftijd blijkt er niets veranderd te zijn, sterker nog..alles míjn schuld, maar ja het bekende verhaal..veranderen dat kan een narcistisch persoon dus écht niet..acteren des te beter helaas..
Ze gaan nooit veranderen nooit niet punt
Breken is de enige mogelijkheid om voor jezelf een mooi vrij en gezond leven op te bouwen ..ervaring leert
Ik denk niet dat de narcist kan veranderen. Zij hebben immers altijd gelijk en problemen zijn nooit hun schuld. Ik heb een narcistische vader en broer. Het is verwoestend. Ik heb me gelukkig wel redelijk vroeg kunnen onttrekken door te gaan studeren en op mezelf te gaan wonen en later naar het buitenland te vertrekken. Dit is tevens het belangrijkste advies. Creëer afstand! En als er dan contact is, vertel niks persoonlijks en alleen algemene zaken. En stel grenzen. Dus als ze je weer bekritiseren of kleineren, geef dan aan dat je daar niet van gediend bent. Dat is dan tevens de boodschap dat ze geen invloed meer over je hebben. En nog een heel belangrijke is dat je je moet distantiëren op persoonlijk en emotioneel vlak. Het heeft niks met jou te maken. Observeer wat ze doen. Kijk er naar met de kennis die hebt, maar als een buitenstaander. Werk actief aan je geluk en je eigen behoeften. Ik heb veel gehad aan het boek ‘ongezien opgegroeid ‘ van Lindsay Gibson.
Narcisten kunnen veranderen? uhhh nee dus. Sterker nog, hoe ouder hoe gekker.
Dag lieve mensen, er is volgens mij een verschil tussen echte narcistische mensen en
Mensen met narcistisch overgenomen gedrag van hun ouders.
De ….echte…. En dat percentage is ECHT ZIEK ….
En kunnen ook niet genezen worden.
Ben 48 jaar met een echte narcist getrouwd geweest, ziek tot in de kern. Ben gebleven en heb het helemaal van onder naar boven ervaren. Heb de kinderen zoveel als maar mogelijk was hiervoor beschermd en en alle klappen opgevangen. Ben er bijna aan onder door gegaan, en toch mede door de liefde die ik had voor mijn kinderen, en de verantwoordelijkheid hier voor heb ik het toch vol kunnen houden. De oudste 43 jaar, zie ik dat hij narcistische gedragingen van zijn vader overgenomen heeft. En daar ontzettend mee aan t worstelen is. Heb afstand genomen en laat hem zijn weg zoeken, met het vertrouwen in hem dat hij eens weer de weg terug vind.
De ervaringen in mijn leven hebben me geleerd dat er dat verschil is tussen de …echte… en de overgenomen gedragingen.
En…..door te blijven in deze relatie Heb ik uiteindelijk begrip en acceptatie voor de hele situatie. De woede , boosheid, haat en wrok kunnen transformeren in wijsheid en mededogen.
Schuld bestaat niet. Het is zo als het is.
Nee, narcistische ouders zullen echt nooit veranderen. Nooit, nooit, nooit. Het is belangrijk dat een coach dat goed begrijpt. Ik ben inmiddels over de 50 en het contact met mijn narcistische moeder heb ik al een paar jaar verbroken. Natuurlijk is dit nooit wat je wil. Maar het ging niet anders, ze liet me geen keuze. Mijn moeder bleef niet alleen mijn leven verstoren, maar ook dat van mijn kinderen. Daar trok ik echt een grens. Opkomen voor mijn kinderen bleek gemakkelijker dan opkomen voor mijzelf. En de RUST die die beslissing geeft! Natúúrlijk heeft ze mijn omgeving bestookt. Ze heeft zelfs de school van de kinderen gebeld en een melding gedaan van verwaarlozing of mishandeling oid. Wat een giller, terwijl juist ik het was het die bij haar als moeder nooit veilig was. Niet als kind, niet als volwassene. De school herkende het signaal gelukkig niet en heeft het naast zich neergelegd. En in plaats van dat ik zwart gemaakt word, begint gek genoeg haar omgeving háár te doorzien. Mensen die mij ook maar een beetje kennen, weten dat ik geen vlieg kwaad doe. En ik heb besloten dat ik niet meer zwijg. Als mensen naar het waarom vragen, geef ik eerlijk antwoord. Veel mensen blijken al het gevoel te hebben gehad dat er iets niet in de haak was, zonder hun vinger erop te kunnen leggen. En nu ik niet meer zwijg vallen voor hen puzzelstukjes in elkaar. Maar al was dat niet zo: dan niet. Ik neem het verder zoals het komt. Het is triest dat het zo moest gaan, heel triest. Ook voor haar, dat haar leven zo moet gaan eindigen. Dat vind ik verdrietig, maar zij voelt het toch niet echt. Dus ik moet daar geen emoties meer aan verspillen. Heb ik al lang genoeg gedaan. Ik voel geen boosheid naar haar, geen teleurstelling. Ik accepteer dat zij is zoals zij is en dat zij dat vast ook niet kan helpen, ik wens haar niets slechts toe. Maar ik kan er niets meer mee. Ik zie onder ogen dat er nooit iets van een echte moeder-dochterband is geweest, dat er geen liefde was zoals een ‘normale’ moeder die voor haar kind kan voelen, dat ik eigenlijk nooit echt een moeder had. En dat ik daar geen schuld aan heb of had. Ik leg me daarbij neer. Het is de enige manier. Ik richt me nu volledig op mijn eigen gezin. Op mijn eigen kinderen, die ik probeer te overspoelen met alle liefde die ik zelf nooit gekregen heb. Zij maken mij gelukkig, mijn leven is goed zo. Maar hoe ik ooit alle beschadigingen bij mijzelf gerepareerd krijg weet ik ook niet. Ik kom een aardig eind en probeer met de rest maar te leven. Hopelijk doe ik het goed genoeg voor mijn eigen kinderen, dan zou mijn leven toch nog geslaagd zijn.
Helaas heb ik een narcistische moeder. En een emotioneel afwezige vader met ook narcistische trekken. De kans dat ze gaan inzien dat hun gedrag in sommige opzichten veel schade heeft aangericht acht ik heel klein. Daarvoor is hun ego te groot en zelfkennis te klein. Ze hebben het vermogen niet. Fouten toegeven of erkennen dat hun gedrag voor de ander kwetsend is geweest is het laatste wat met name mijn moeder zal doen. Als ze dat doet dan stort haar wereld in. Dan blijft er niets van haar (zelfbeeld) over. Dus ligt het altijd aan de ander. En ik denk ook niet dat dat ooit gaat veranderen. Zolang je hoop blijft houden dat je ouders gaan veranderen of inzien wat het met jou heeft gedaan, staat dat volgens mij jouw helingsproces in de weg. Ik probeer voor mijzelf te erkennen dat wat ik voel er mag zijn en mijzelf dus die erkenning te geven. Dat vind ik erg lastig omdat ik nog steeds een groot schuldgevoel heb en nog altijd denk dat het vooral aan mij ligt. Rationeel weet ik dat dat niet waar is (hoe zou het mijn schuld kunnen zijn? ik was nog maar een kind) maar gevoelsmatig heb ik nog een (lange) weg te gaan. Ik probeer die weg te lopen en hoop mijzelf weer te vinden en te ontdekken wie ik in de kern ben. En vooral mijzelf te laten zien.
Narcisten veranderen nooit. Ik heb 30 jaar als zoon van een narcist nodig gehad om de patronen te zien, in te zien hoe toxisch alles was, hoe mijn hele leven een langgerekte gaslightning was. Daarom is als slachtoffer er maar een oplossing: Weglopen, het figuurlijke rolluik naar beneden en hem/haar/hen nooit nog binnen in je leven laten, want ze trekken je enkel opnieuw in hun manipulatief toxisch spel. Een narcist, zoals mijn vader, wil wel dat het terug goed komt, maar niet om de juiste redenen, namelijk inzien dat hij fout/ziek is. Narcisten willen enkel dat gebroken relaties gelijmd worden zodat zij hun spel terug kunnen spelen en naar de buitenwereld schone schijn kunnen spelen.
Ik ben 17 en ik heb gemerkt dat narcisten zullen niet veranderen. Ik ben zelf opgegroeid met een narcistische moeder. Hoe doet me pijn wanneer ze aardig doet waar anderen bij zijn, ik wenste dat ze ook zo tegen mij was als er niemand anders is. Het kwetst me dat me eigen moeder die een veilige plek hoort te zijn, degene hoort te zijn die je steunt eigenlijk de bron is van al je pijn en verdriet. Het doet me pijn dat me moeder nooit van me zal houden, en al doet ze aardig, dan is dat omdat ze iets van me wil. Wat je ook doet het is nooit goed genoeg. Alles moet op hun manier. Zodra je over je gevoelens begint verandert het in een discussie uit. Wanneer het wordt bewezen dat ze fout is of ongelijk heeft kan ze het niet accepteren en wordt ze erg agressief. Als kind ben ik vaak mishandeld door mijn moeder. Fysiek en mentaal. Niemand geloofde me omdat ze heel aardig deed tegen andere zodat ze de perfecte moeder leek. ze maakte me altijd expres boos door ruzie te maken om kleine dingen en van de meeste normale dingen een probleem te maken. Nadat het lukte me te kwetsen en kwaad te maken plaatste ze zichzelf in de slachtoffer rol en was ik de badguy. Het doet me pijn dat ik haar moet loslaten om mezelf niet kwijt te raken. Ik wens iedereen met een narcistische moeder etc. Veel sterkte toe. We moeten er doorheen.
IK ben nu net 60 geworden en eindelijk is het kwartje voor mij gevallen.
Na jaren van depressie en schuldgevoel en ook een totaal gebrek aan eigenwaarde ben ik me (door toedoen van een vriendin) eens gaan verdiepen in narcisme.
Mijn moeder was narcist en instinktief heb ik altijd gevoeld dat er iets niet goed was met haar.
Ik werd als kind (mijn zusje ook niet) niet door haar gezien en werd altijd verantwoordelijk gehouden voor haar “ongeluk” : het ging altijd alleen maar over haar!
Ik heb geprobeert mijn zusje te beschermen tot ik 17 was en het niet meer aan kon: ik ben uit huis gegaan. Ik heb letterlijk mijn dekbed en kussen gepakt en ben bij een vriendin ingetrokken.
Ik weet nog dat ik dit vertelde aan mijn zusje (zij was toen 14) en zij zei: je laat me dus bij háár achter? Zij voelde toen ook al nattigheid. Het brak mijn hart maar ik kon niet meer.
Gelukkig ontmoette ik op mijn 19e mijn lieve man en samen vertrokken we naar het buitenland om daar te gaan werken en wonen.
Dat ging allemaal fijn tót mijn man overleed en ik terugkwam naar Nl. in 2009 door omstandigheden.
Ik had in die jaren weinig contact (alles ging toen met brieven etc.) en hoopte dat toen ik terugkwam op enige steun van mijn familie.
Niets was minder waar: mijn vader en zusje hadden zich ontpopt als de spreekwoordelijke “flying monkeys” en deden alles om mij te laten voelen wat voor verschrikkelijks ik mijn arme moeder had “aangedaan”!! Het waren hele moeilijke tijden vooral omdat ik mijn man niet meer naast me had.
Hij mocht haar niet vooral nadat zij heeft geprobeerdt om hem te verleiden!! met de woorden dat zij veel beter voor hem was dan dat ik ooit zou zijn!!
Gelukkig is zij in 2016 overleden en voor mij voelde het alsof er een soort vergiftigde navelstreng was doorgesneden: opluchting!
Uiteraard ben ik onterft: mocht niet bij de crematie zijn en stond ik niet op de rouwkaart.
Ondertussen woon ik nog steeds in dit stoffige oude provinciestadje en zet (vooral) mijn zusje mijn moeders “goede” werken onverminderd voort.
Ook zij heeft een klap uit die genenpoel gekregen óf een hele goede opleiding.
Ik heb me mijn hele leven schuldig gevoeld maar na het lezen van veel materiaal over narcisme voel ik me nu gelouterd: er is niets mis met mij: ik ben een mens (niet meer maar ook niet minder) en ik mág er zijn. Alles valt op zijn plek.
Wel heb ik nu intens medelijden met mijn vader, hij heeft 50 jaar met haar doorgebracht en had totaal geen inbreng (liep aan de teugel) en heeft altijd zijn kop in het zand gestoken (wij: mijn man en ik noemden hem de struisvogel) om maar niet tegen haar in te gaan ( hij heeft b.v. zijn eigen zusje niet mogen zien tot haar overlijden (20 jaar) en jammer genoeg kan ik daar ook niet met hem over praten (dat is verraad!).
Met mijn zusje heb ik medelijden omdat zij het leven leid dat mijn moeder wél van haar verwachtte maar dat helaas niet haar leven had moeten zijn: ze heeft carriëre gemaakt (zodat moeder trots op háár zou zijn) maar had het liefst 5 kinderen en een liefhebbende man gehad. Nu heeft ze een zwaar autistische zoon en mijn hart bloed voor haar.
Achteraf weet ik dat mijn redding mijn Oma is geweest: bij haar heb ik mijn beginjaren de liefde en geborgenheid (tot ik 4 was) gekregen die ik nodig had en ik kon altijd bij haar terecht met alles waar ik bij mijn “moeder”niet bij tercht kon.
Het heeft me bijna 60 jaar gekost maar het kan: ik kan alles nu een plekje geven en weet dan nu ook dat het niet aan mij heeft gelegen, dat ik een normáál mens mag zijn met goede en slechte kanten en vooral: ik mag er (ook) zijn!!
Ik hoop met mijn verhaal iedereen een hart onder de riem te steken: je bent een slachtoffer maar je hoeft er niet in te blijven hangen (zoals ik heb gedaan maar beter laat dan nooit) er is leven dus er is hoop.
Dit is de eerste keer dat ik mijn hart lucht op internet en normaal zou dat niet in me op komen maar met mijn verhaal hoop ik iedereen te helpen die doorgemaakt heeft wat ik heb doorgemaakt.
O. en PS.: NEE: Narcisten veranderen niet: Mijn moeder hield het vol tot haar laatste ademteug!!
Sterkte aan iedereen.
Ik ben een vrouw van 50 en ben opgegroeid in een gezin waarin ik altijd de underdog was. Mijn ouders vonden prestaties op school het allerbelangrijkst. Mijn jongere zus was veel slimmer dan ik en haalde goede cijfers. ‘Gelukkig’ regelden ze voor mij rekenbijles want alle pijlen waren gericht op de citotoets. Eigenlijk was ik geschikt voor de havo, maar heb uiteindelijk geen jeugd gehad maar wel het gymnasiumdiploma gehaald. Mijn moeder vond het belangrijk om daarover op te scheppen. Haar drie dochters zaten op het gymnasium. Die kans had zij niet gekregen vroeger. Mijn vader vroeg alleen naar cijfers. Gelijk al als we thuiskwamen. maar dat was niet alles. Mijn vader zorgde voor een zeer onveilig klimaat thuis. Hij kon uit het niets boos worden. En dan sloeg en schopte hij. Ook de hond moest het bezuren. Hij werd af en toe in zijn mand geslingerd. De arme teckel is dan ook aan rugletsel overleden toen hij vier was. Ik denk niet dat veel kinderen wensten dat hun ouders gaan scheiden, of fantaseerden over hun uitvaart, maar dat deed ik wel. Mijn moeder had het altijd over hoe slecht andere mensen waren, of lachte erom als kinderen van anderen naar mavo of havo gingen. Dat mijn dochter naar de havo ging was haar ook een doorn in het oog. Mijn jongste zus kreeg anorexia en was een enorm rebellerende puber, daar waar ik juist mega voelsprieten had voor de sfeer en constant op eieren liep. Toen mijn kinderen volwassen waren leek ik in een zwart gat te vallen. Ik had niemand meer te pleasen en daar beleefde ik het meeste plezier aan. Ook mijn jeugd popte telkens op in mijn gedachten. Ik ging alles met elkaar in verband brengen en zo kwam ik erachter dat mijn ouders NPS hebben. Tot op de dag van vandaag! Mijn moeder speelt haar kinderen graag tegen elkaar uit. Er is dan weer ruzie, dan weer niet. Heel onrustig. Ze schept op over de prestaties van haar golden child. Ik ben echt een buitenbeentje. Heb een rustig, goed leven en een gelukkig huwelijk met een zeer lieve man. In het begin van het rouwproces (dan heb ik het over het rouwen dat ik nooit die vader/moeder band ervaren heb, dat mijn ouders ruzie hebben met letterlijk alle familieleden) was ik erg verdrietig en soms boos maar nu na twee jaar (ik heb ook veel steun gehad aan het boek ‘Ongezien opgegroeid’) ben ik me aan het afzonderen. Mijn ouders en zussen komen toch nooit bij mij op bezoek, dus ik kom ook niet meer bij hen. Ik moet nog wel een beetje leren omgaan met het schuldgevoel dat af en toe de kop opsteekt, maar ik weet nu wel waar dat vandaan komt. Ik probeer het contact niet helemaal te laten verwateren, maar zoek het ook niet meer zo op. Heel gek: mijn zusjes strijden om voorrang bij mijn ouders, zelfs nu ze ook tegen de 50 aanlopen. Ook de rebellerende puber van weleer is een enorme slijmjurk geworden. Niks geen seniele ouders met wie je een rondje loopt, helaas. Wie gaat dalijk de mantelzorger worden? Ik niet in ieder geval! Jullie lotgenoten kan ik aanraden veel informatie op te zoeken over NPS in boeken en op YouTube.
Lieve mensen,
En TOCH heb ik het wonder mogen beleven dat mijn empathieloze, narcistische moeder op 93 jarige leeftijd veranderd is. Mijn liefde en zorg met dankbaarheid en waardering ging ontvangen en we heerlijke laatste 2 jaren gehad hebben. Het is heel goed geworden tussen ons. MAAR dat was alleen maar mogelijk omdat IK WAS GENEZEN. Ik had een grens getrokken. Heb in woede van alle pijn haar letterlijk mijn huis en mijn leven uitgezet. Meer dan 5 jaar hadden we geen contact. Die tijd had ik nodig om te helen. Om onder haar constante, vernietigende kritiek en totale verwerping uit te komen. Toen ik voor het eerst zwanger was en ik me zorgen maakte of ik wel een goede moeder zou zijn bedacht ik me dat ik alleen maar mijn stinkende best zou kunnen doen en sorry zeggen als ik het fout had. Ik realiseerde me dat alle ouders alleen maar kunnen roeien met de riemen die ze hebben. Mijn moeder had ook een zeer traumatische jeugd. Meer had ze niet in huis om aan haar kinderen te geven. Er is nalatigheid en er is verwijtbare nalatigheid. Die heb ik haar vergeven. Ik heb gekozen om dit niet langer tegen haar te houden en het contact hersteld. Maar mijn moeder was niet gegroeid en verviel meteen weer in haar oude gedrag. Maar dit keer had ik een scherm. Ik liet haar kletsen en ging weg. En maakte me er niet meer druk om. Ik nam pas weer contact op als IK daar zin in had. Dat ging vele jaren zo door. Tot het moment dat ze wel veranderde. De laatste 2 jaar zijn heel helend voor ( ik denk ons beiden) geweest. Ze heeft me een heel liefdevolle afscheidsbrief nagelaten die ik nu 11 jaar na haar dood nog koester. Het wonder kan gebeuren mensen !!! Maar heel en bescherm eerst jezelf. Ik dank God.
Ik ben opgegroeid met een narcistische moeder en heb dit pas gerealiseerd tijdens mijn burn-out op 35 jarige leeftijd. Ik was de golden child en mijn oudere zus het zwarte schaap. Ook heb ik nog een jonger zusje. We zijn alle drie bewust kinderloos uit angst gedrag te herhalen. Ook kampen we alledrie met depressie. Ik heb als golden child gelukkig iets meer zelfvertrouwen dan mijn zussen en dat helpt me bij het helingsproces, maar ook meer schuldgevoel, want waarom was ik in haar ogen beter? Mijn arme zus is haar hele leven vergeleken met het perfecte plaatje dat mijn moeder van mij had en waar ik aan moest voldoen puur omdat ik iets slimmer en iets slanker was.
Mijn contact met mijn moeder nu is best goed. Ik heb grenzen getrokken voor mezelf. We hebben het over koetjes en kalfjes, ze krijgt niets te horen over wat er echt speelt en dat vind ik prima. Mentale afstand zeg maar. Als ze wat negatiefs zegt of probeert negeer ik het en ze heeft geleerd dat ze me niet meer kan raken.
Ik zie dat ze nu zelf struggled met haar (duidelijk narcistische) moeder. Op de begrafenis van haar zus wisten mensen niet wie ze was. Zelf het zwarte schaap en verzwegen.
Over narcisme hebben we het niet. Het is de verzwegen olifant in de kamer. Maar met mijn grenzen en de handvatten om losjes met haar om te gaan kan ik nu prima af en toe contact met haar hebben. Mijn man en ik kunnen er ook de leuke kant van zien: met verjaardagen en kerst tellen we het aantal keer dat ze zegt dat ze ergens zo goed in is. Leuk en het houd je bewust. Ik gun mijn moeder haar eigen rare werkelijkheid, maar niet meer ten koste van mijzelf.
Ik raad niet aan om in gesprek te gaan met een narcist. Ik heb ooit een begeleide poging gedaan waar een superfijn gesprek uit kwam, eindelijk had ik hoop! Vervolgens thuis alle hoeken van de kamer gezien omdat ik haar dat had aangedaan. Dus waardevol artikel, maar niet op het punt dat je een narcist misschien kan veranderen. Je moet het niet willen proberen.
Ik ben intussen 17 en ben buiten gesmeten door mijn moeder (38). En het ergste is dat niet alleen mijn moeder maar ook haar nieuwe vriend (48) een narcistisch persoon is. Hij wou mij slaan… en mijn moeder verdedigd hem. Dit is de reden dat ze mij heeft buiten gesmeten. Ook probeert ze leugens te vertellen over mij. Ik heb ook nog 3 broers, mijn oudste broer (14) heeft ze tegen mij opgezet en hij wilt mij niet meer zien. Mijn 2 andere broers, (11 jaar) zie ik nu om de 14 dagen maar, (5maand) zie ik niet meer… Ze zegt telkens opnieuw dat ze mijn paard gaat verkopen in de hoop dat ze mij kan breken. Alleen vergeet ze dat ik, ook al ben ik nog maar 17, al meer in mijn leven heb meegemaakt dan de meeste kinderen van mijn klas. Ik heb geleerd sterk te zijn en mijn emoties te verbergen, ik heb vandaag gemerkt dat ik niets meer van emoties kan hebben voor mijn moeder. We zijn namelijk naar daar geweest voor mijn gerief te gaan halen. Na 3 keer daar aan de deur te staan, met politie, kreeg ik eindelijk mijn gerief mee. Ook blijft haar vriend mij maar berichten sturen met daarin dat ik een slechte dochter ben, dat ik nooit nog welkom ben, … Mijn vader en ik hebben intussen een klacht ingediend omdat ik mij zorgen maak om mijn jongste broer. Die 2 narcistische mensen zijn namelijk zijn ouders en ik wil hem niet aandoen wat ze mij hebben aangedaan. Of ik er goed aan heb gedaan twijfel ik over. Maar wat ik nu mee maak wil ik hem besparen.
Dit is mijn verhaal een beetje en ik ben er nog niet van af. Wil gewoon delen dat er altijd wel een persoon voor u klaar staat. Ik heb mijn vader en zijn vriendin. Ook ga ik naar een psycholoog toe. Helpt allemaal heel goed.