De joy of missing out (JOMO in het kort) is het tegenovergestelde van de fear of missing out (FOMO). Iemand met fear of missing out wordt onrustig van alle dingen die hij moet missen. Hij ziet van alles voorbij komen op social media. Vrienden maken schijnbaar de geweldigste avonturen mee op reis. Sommigen zijn aanwezig bij de leukste feestjes. Jij bent daar niet bij en mist dus alle lol. Toch?
Wat is joy of missing out?
Fear of missing out is een bekend verschijnsel onder millennials. Dit is de generatie geboren tussen 1985 en 2000. Sociale druk, keuzestress en een wereld die aan je voeten ligt: er wordt nogal wat van ze verwacht. Veel millenials kampen met stress. Burn-out komt in deze generatie meer voor dan bij de generatie voor hen. De tegenhanger is de joy of missing out. Met een tevreden gevoel een goed boek op de bank lezen. Genieten van een warm bad of lekker een beetje rommelen in huis. Behaaglijkheid en een knus gevoel. Bewust kiezen om niet overal bij te willen zijn geeft veel meer rust in het hoofd. Want wie zegt dat het leven beter is als je jezelf van het ene in het andere avontuur stort?
Zoveel moeten
Persoonlijk heb ik flink te kampen gehad met de fear of missing out. Dit ging niet alleen over sociale dingen, maar kwam ook tot uiting op het gebied van studie en werk. Ik had altijd het gevoel dat ik méér moest doen om een interessant CV te krijgen én te behouden. Van bestuurswerk tot vrijwilligerswerk en naast mijn studie relevante bijbaantjes. Van joy of missing out had ik nog nooit gehoord. De competitie was om te snijden en wie meteen na zijn studie een baan vond mocht zich gelukkig prijzen. Toen ik eenmaal een werkervaringsplaats had gevonden bij een organisatie in de richting van mijn studie, zette ik me voor 200% in. Uiteraard hopend dat ik daarna een normaal contract zou krijgen. Naast hard werken ‘moest’ ik uiteraard ook aanwezig zijn bij de borrels of uitjes die werden georganiseerd.
Joy of missing out of frustratie?
Helaas had ik een half jaar voor ik op die plek startte pfeiffer gehad en was ik nog steeds snel vermoeid. Het reizen naar mijn werk, de werkzaamheden zelf en het grote verantwoordelijkheidsgevoel dat ik had maakten dat ik overspannen raakte. Mijn privéleven kwam op een laag pitje te staan. Op dagen dat ik vrij had was ik te moe om nog iets te willen ondernemen. In plaats van joy of missing out voelde ik voornamelijk frustratie en onmacht. Ik voelde mijzelf tekortschieten. Ieder ander jong persoon kon toch wél gewoon werken en daarnaast ook nog vrienden opzoeken en leuke dingen doen? Bij mij lukte dat echter lange tijd niet.
Het was een moeizaam en langdurig proces: van fear of missing out naar joy of missing out. Ik heb echt moeten leren omgaan met mijn eigen grenzen. Er niet tegen willen vechten, maar ze accepteren en respecteren. Mijn lichaam hield me telkens een confronterende spiegel voor. Lange tijd wilde ik niet in die spiegel kijken. Ik wilde ‘normaal’ mee kunnen doen. Maar wat is normaal? Is het normaal dat we leven in een 24/7 economie? Dat we altijd méér moeten doen, méér moeten presteren, méér winst moeten maken?
Stil worden gezet
Een burn-out, ongeluk of heftige ziekte dwingt ons om stil te staan. Meestal gaan we dan allereerst in de weerstand. We willen namelijk vooral door blijven gaan. Net zoals iedereen om ons heen. Denken we. Maar is dat echt zo? Het aantal burn-outs stijgt alleen maar. Het aantal depressies en stress-gerelateerde lichamelijke klachten neemt alsmaar toe. Er was niet zozeer iets mis met mij (hoewel, dat óók). Het systeem waarin ik leefde was niet gezond. En natuurlijk mocht ik nog leren om nee te zeggen. Ik mocht nog leren dat mijn eigenwaarde niet afhankelijk was van wat ik wel of niet presteerde.
De weg naar joy of missing out
Hoe ben ik dan uitgekomen bij die joy of missing out? Ik heb toch wel jaren in meerdere of mindere mate gekampt met weerstand. Dit duurde voort totdat ik werkelijk inzag dat ik alleen mezelf maar dwars bleef zitten met mijn onrealistische verwachtingen. Ook ontdekte ik dat ik de enige niet was. In tegenstelling tot wat we op social media te zien krijgen, is het leven van onze vrienden écht niet zoveel gemakkelijker dan dat van ons. Bijna iedereen kampt met moeilijke situaties. Of dit nu gaat om een te hoog werktempo in hun baan, relatieproblemen, eenzaamheid of machteloosheid: elk huisje heeft zijn kruisje. Het is cliché, maar daardoor juist zo waar. En die werkelijkheid zie je niet op een vrolijk lachende foto op een zonnig oord.
De ervaring van joy of missing out
Ik genoot er niet van om in de avonden af te spreken of naar feestjes te gaan. Dit kwam doordat ik me snel vermoeid voelde en de volgende dag de rekening kon betalen. Dan was ik niet te genieten vanwege mijn gebrek aan focus en concentratie. Ik had koffie nodig om überhaupt op gang te komen en dat vond ik sowieso geen goed teken. Ik ging op zoek naar de dingen waar ik wél energie van kreeg.
En dat waren niet altijd de meest conventionele dingen! Een wandeling door het bos op blote voeten? Velen niet gezien, maar ik vond het heerlijk. In plaats van een verjaardagsfeestje in de avond bij te wonen sprak ik op een ander moment met de jarige af bij een koffietentje. Een lekker stukje taart erbij en die jarige voelde zich net zo jarig! En ik had de volgende ochtend geen last van oververmoeidheid. In plaats van een bioscoopje pakken aan het eind van de dag stond ik liever op tijd op om aan yoga en meditatie te doen. Mijn ochtendroutine werd haast heilig in deze periode van herontdekken wat wél bij mij paste.
Mijn eigen pad bewandelen
De momenten die ik voor mezelf creëerde om op te laden zorgden voor meer innerlijke rust. Dit was de joy of missing out, al had ik hier nog steeds niet van gehoord. Ik leerde dat een introvert oplaadt van tijd alleen doorbrengen en een extravert door tijd samen met anderen. Ook hierin was ik dus niet de enige: er zijn heel veel introverte mensen! Ik accepteerde meer en meer hoe ik schijnbaar in elkaar zit. Dat was niet ‘minder dan’, maar ‘anders dan’ de meeste van mijn generatiegenoten.
En ja, ik was soms ook bang om vrienden te verliezen. Maar als ik er goed over na dacht, zou dat er alleen maar voor zorgen dat ik juist díe vrienden zou behouden die mij konden respecteren voor wie ik was. En zo werd de joy of missing out in mijzelf geboren. Ik bewandelde letterlijk en figuurlijk steeds meer mijn eigen pad. En ik gun het iedereen om hetzelfde te kunnen doen!
