Innerlijke wijsheid komt van binnenuit. We leren hier helaas niet naar te luisteren op school, of later in ons volwassen leven. We leren juist ons vertrouwen te stellen in anderen buiten onszelf, zoals professionals, experts of wetenschappers. Laat ik voorop stellen dat er niets mis is met de kennis die we kunnen vinden bij deze mensen. Maar wat ik in deze blog wel wil benadrukken, is dat we meer vertrouwen mogen krijgen in onze innerlijke wijsheid en hoe dat er dan precies uit ziet.
Oorspronkelijk wilde ik deze blog over innerlijke wijsheid aanvliegen vanuit twee verschillende invalshoeken waar ik persoonlijk en in mijn werkzaamheden mee te maken krijg. Tijdens het onderzoek dat ik deed voor deze blog, kwam ik erachter dat er te veel is om over te schrijven voor slechts één blogartikel. Daarom wijd ik deze blog geheel aan de invalshoek van stress- en burn-outklachten. Ik schreef een andere blog vanuit de invalshoek van zwangerschap en bevalling. Deze vind je hier.
Er is iets dat ik veel zie bij mijn coachees die kampen met stress- en/of burn-outklachten. Ze zijn veelal ver voorbij hun eigen grenzen gegaan, vertrouwend op hun hoofd, vergetend dat hun lijf hen ook van alles te zeggen heeft. Ze zijn zich er vaak helemaal niet van bewust dat er veel wijsheid in henzelf huist. Daarom zoeken ze de antwoorden dus vaak buiten zichzelf.
“Wat denk jij?”
“Wat vind jij dat ik moet doen?”
“Denk je dat ik er al klaar voor ben om weer aan het werk te gaan?”
“Wat zou jij doen in mijn situatie?”
“Zie jij iets aan mij dat ik over het hoofd zie of niet doorheb?”
Zomaar een aantal vragen die mij regelmatig worden gesteld door coachees die (gedeeltelijk) zijn uitgevallen door stress- en burn-outklachten. De gemeenschappelijke deler is dat ze denken dat ze zelf het antwoord niet in zich hebben. Met andere woorden: ze geloven niet dat ze een eigen innerlijke wijsheid bezitten, of dat die niet te vertrouwen is. Ze zoeken daarom de antwoorden buiten zichzelf. In dit geval, omdat het gaat om de context van coaching in de natuur, vragen ze het aan mij als coach. Maar het kan natuurlijk iedere andere externe persoon, instelling of instituut zijn waar ze de antwoorden hopen te vinden.
Afhankelijk van waar ze zitten in hun proces, geef ik voorzichtig aan wat ik zie en ervaar bij hen. Of ik vraag ze allereerst die vraag bij zichzelf neer te leggen. Als coach zie ik het als mijn belangrijkste taak om een spiegel voor te houden. Daarmee kijken ze naar zichzelf, en kijken ze dus automatisch ‘naar binnen’: naar hun innerlijke wijsheid. Als je dit niet geleerd hebt, is dat best moeilijk. Of als je al jaren vertrouwd hebt op het oordeel, inzicht of de kennis van anderen, kan het heel onwennig aanvoelen om jezelf ineens als ‘expert’ te zien van jouw lichaam en geest.
En toch is dat waar je je op mag gaan richten! Wie kent jou namelijk beter dan jijzelf? Wie voelt het het meest, als jij over je eigen grenzen gaat? Dat is niet die ene wetenschapper die iets te zeggen heeft over de werking van het brein! Dat ben jij. Luisteren naar je eigen lichaamssignalen is daarom de eerste stap. En dan bedoel ik niet zozeer de knallende hoofdpijn of het uitgeputte gevoel – dit zijn tekenen dat je al véél te lang je innerlijke wijsheid negeerde. Ik heb het over de vroege, vaak subtiele signalen van je lijf die jou willen vertellen dat je rust nodig hebt.
Als coach gebruik ik vaak het ‘stoplichtsysteem’ om lichaamssignalen in te delen. We spreken dus over groene, oranje en rode signalen. Je kunt niet om de rode signalen heen. Je bent dan al te lang over je grenzen gegaan en hebt de vroege (donkergroen/oranje) signalen waarschijnlijk genegeerd of niet serieus genomen. Als je ‘in het rood’ zit, is de kans groot dat je vergeten bent te luisteren naar jouw eigen wijsheid. Je lichaam trapt dan op de rem en de klachten die je ervaart (bijvoorbeeld intense vermoeidheid, continue neerslachtigheid of migraine) kun je niet langer negeren. Je moet er wat mee.
Voor je in het rode gebied komt, grijpt je lichaam eerst in met subtielere signalen. Ik zeg wel: je lichaam fluistert eerst dat je het wat rustiger aan mag gaan doen. Luister je niet naar deze innerlijke wijsheid, dan gaat je lichaam hardop praten. Ben je dan nóg te eigenwijs om te luisteren (of je probeert de signalen te onderdrukken, bijvoorbeeld met een paracetamol), dan gaat je lichaam schreeuwen. Dit schreeuwen is het rode gebied: niet langer te negeren of onderdrukken. Maar voor we daar zijn, zitten we een poosje in het oranje gebied: de fase waarin ons lichaam met duidelijke bewoordingen (lees: klachten) probeert je aandacht te trekken.
Nog even iets over het onderdrukken van klachten. Je kan dit ook wel vergelijken met een oranje lampje dat ineens oplicht in de auto. Er is iets mis dat aandacht vraagt. Je zou kunnen zeggen dat dit lampje de ‘wijsheid’ is van de auto. Die geeft aan dat er ergens naar gekeken moet worden.
Je kunt besluiten dit lampje kapot te slaan. Dan heb je er geen last meer van in je gezichtsveld en kun je vrolijk verder rijden. Tenminste, dat denk je. Tot het moment komt dat de auto niet meer wil rijden, omdat je bijvoorbeeld de olie niet had bijgevuld. Dan ben je in het rode gebied terecht gekomen en kan je de waarschuwing van dat oranje lampje niet langer negeren. Je bent verder van huis dan je oorspronkelijk was!
Mijn grootste raad is dus om de signalen van je lichaam serieus te nemen, liefst in een zo vroeg mogelijk stadium. Over het algemeen kun je dan erger voorkomen – je voorkomt dat je helemaal stil komt te staan vanwege een zware burn-out.
Doe geheel vrijblijvend de burn-out test of neem contact met ons op.
Direct contact Of bel 085 - 5363606