Hoop houden tijdens je burn-out, hoe doe je dat als je het gevoel hebt dat het allemaal uitzichtloos is? Ik spreek vaak coachees die de angst hebben dat hoe ze zich op dat moment voelen, voor altijd (of in elk geval voor heel lang) zo zal blijven. Sommigen kampen maanden met extreme vermoeidheid en een gebrek aan energie en dus uitputting, anderen zelfs al jaren. Of beter gezegd: af en aan. Het gaat dan even tijdelijk goed, maar dan vallen ze weer terug. Hoop houden op herstel wordt zo een flinke uitdaging.
Wat er gebeurt als je in een burn-out zit zet je leven op de kop. Velen zien dit als iets heel negatiefs. Het verstoort hoe het was. Het verstoort waarschijnlijk het beeld dat je van jezelf had. Als je jezelf als een sterke alleskunner zag, dan heeft je ego het er behoorlijk zwaar mee als je ineens op de bank thuis zit. Je lijkt jezelf kwijt te zijn. En toch is het allemaal niet zo negatief als het in eerste instantie lijkt. Hoop houden als je er nog middenin zit wordt makkelijker als je begrijpt waarom.
Laten we burn-out eens níet zien als een grote pestkop die je leven komt verpesten. Hoop houden lukt beter als we het eens bekijken als een harde heelmeester die je verder wil helpen in jouw ontwikkeling. Blijkbaar leefde je een leven dat niet vol te houden was. Je gaf te veel en nam te weinig rust. Misschien zette je jezelf altijd op de tweede (of derde, vierde, of vijfde) plaats. Mogelijk had je moeite met nee zeggen en ging je daarom op ieder verzoek in. Je voelde je té verantwoordelijk, zelfs voor de dingen die eigenlijk helemaal niet onder jouw verantwoordelijkheid vielen.
Kortom: je leefde niet het leven dat bij jou past. Misschien heb je de neiging om jezelf te vergelijken met anderen, maar daar schiet je niets mee op. Die collega met hetzelfde werk die wél prima blijft functioneren en nergens last van heeft? Die heeft een andere geschiedenis. Die heeft andere levenservaringen opgedaan en heeft daardoor andere patronen en gedragingen. Bovendien heeft die persoon op dit moment andere levensomstandigheden. Want niet alleen het werk draagt bij aan stress, er spelen vaak ook allerlei privéomstandigheden mee die een rol hebben in het verhaal. Hoop houden start dus met kijken naar jouw unieke situatie. En dus niet door over de schutting te kijken bij de buren.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Het lijkt op het moment zelf misschien minder pijnlijk, maar iemand wordt er niet écht beter van en is er op de lange termijn zelfs slechter aan toe. Daarom zie ik burn-out als een harde heelmeester. Alles wordt onder je voeten vandaan getrokken, zodat je gedwongen wordt om kritisch naar je eigen keuzes te kijken.
Waar zitten jouw energielekken? Wat voor belemmerende overtuigingen zorgen ervoor dat jij gedrag vertoont waarmee je jezelf dwars zit? Wat geloof jij over jezelf? Mag jij je eigen ruimte innemen? Het zijn zomaar wat vragen die de kop op kunnen steken op het moment dat je in een burn-out terecht komt. Had je er ook bij stilgestaan als je maar door was blijven hollen? Dáár gaat hoop houden over: geloven dat er nog lessen te leren zijn. Zolang je nog niet (helemaal) hersteld bent, kun je nog blijven leren. Ja, het zijn harde lessen. Maar met een zachte heelmeester die je slechts een aai over de bol had gegeven, kwam je er sowieso niet.
Wat nu als je meerdere burn-outs meemaakt en hoop houden een utopie lijkt? Waarschijnlijk ben je het vertrouwen in jezelf kwijt geraakt. Ga eens eerlijk bij jezelf te rade of je tijdens je eerdere burn-outs niet heel hard je best aan het doen was om weer de ‘oude’ te worden. In hoeverre probeerde je je te verzetten tegen dat wat je lichaam je wilde vertellen? In hoeverre nam je slechts de minimale hoeveelheid rust, zodat je daarna weer zo snel mogelijk aan de slag kon gaan?
De kans is groot dat je in dezelfde valkuil bent gestapt als bij een eerdere burn-out. Ik wil je absoluut geen schuldgevoel aanpraten, want dat is nergens voor nodig. Bovendien: niets menselijks is ons vreemd. Ik rolde van een burn-out in een depressie, omdat ik zo’n weerstand had tegenover mijn lijf dat maar niet mee wilde werken. Ik baalde zo enorm van alles dat ik niet meer kon, waardoor ik steeds somberder werd en mezelf verloor in een vicieuze cirkel. Hoop houden is dan echt niet makkelijk, maar probeer te zien waar je nog iets in mag leren.
Soms hebben we een blinde vlek (of zitten we in de ontkenning). Het kan dan helpend zijn om anderen te vragen om feedback. Een ander kans soms wél zien wat jij niet ziet. Precies zoals die ander jouw achterhoofd kan zien terwijl jij dat niet kunt zonder minstens twee spiegels. Vraag hiervoor zowel mensen die heel dichtbij je staan, als mensen die verder weg staan. Verschillende mensen zien vaak weer verschillende dingen.
Daarnaast heeft hoop houden als je midden in een burn-out zit ook te maken met zien wat er wél is of wat er nog wél kan. Tel je zegeningen dus. Misschien lukt hardlopen niet meer en moet je de wedstrijdjes waar je graag aan mee deed achterwege laten. Maar mogelijk kun je wel genieten van een (korte) wandeling. Als je te weinig energie hebt om te wandelen, kun je dan de vogelgeluiden waarnemen vanuit je tuin of vanaf je balkon? Waar ben je dankbaar voor?
Positieve gedachten helpen echt in je herstel. En ook al duurt het voor je gevoel nog zo lang, er gloort hoop aan de horizon. Wel is het belangrijk dat je de juiste hulp en begeleiding krijgt om op een duurzame manier te herstellen van je burn-out. Bij Liberi kun je een vrijblijvende kennismaking plannen om te zien of wandelcoaching bij jou past. Neem gerust contact met ons op!
Doe geheel vrijblijvend de burn-out test of neem contact met ons op.
Direct contact Of bel 085 - 5363606
085 - 5363606