Toen de coronacrisis net in alle volledigheid oplaaide, zag ik tijdens mijn rondje met de hond, mensen met angst en paniek in hun ogen wandelen. Bij het passeren sprongen sommige letterlijk drie meter aan de kant, alsof iedere wandelaar een potentieel gevaar was. Het leek alsof mensen puur vanuit hun reptielenbrein, dat is ons oudste brein, reageerde. In Jip- en Janneketaal betekent dit zoiets als: help, er is gevaar dus ik moet vluchten voor de beer!
Wat gek, dacht ik, het is net alsof ik mezelf zie lopen van twee jaar geleden, zo angstig was ik toen. Mijn gedachten dwaalde af naar het begin van mijn burn-out. Eind 2017 viel ik om als zelfstandig ondernemer en alleenstaande moeder. Ik stond al een tijd op hoogspanning, maar negeerde alle signalen en dacht vooral: ik moet door, ik mag niet omvallen. Het leverde uiteindelijk een persoonlijk tragikomisch boek op met de titel: “Anders pak je toch gewoon een goed boek?”. Een boek waarin je jezelf of iemand in je omgeving met een burn-out zult herkennen.
Een van de ergste dingen vond ik dat ik niet meer ontspannen kon wandelen. Ik werd geplaagd door paniekaanvallen en angsten. Met enige regelmaat liep ik over de dijk, langs de IJssel in Zwolle. Of het nou zomer is of herfst, het is er altijd prachtig.
Op een gegeven moment, het was halverwege november 2017, deed ik een grote ronde over de dijk. Er lag een laagje sneeuw en het was bitterkoud buiten. Dik ingepakt liep ik met de hond, mijn vaste rondje. Halverwege de dijk haperde mijn lichaam ineens. De weerkaatsing van sneeuw vond ik altijd prachtig om te zien, maar nu reflecteerde het wit hevig in mijn ogen. Wat is die sneeuw toch wit. Mijn ogen deden zeer, dat gebeurde wel steeds vaker in die periode. Zo zag ik tijdens het autorijden dingetjes over mijn netvlies dwarrelen en soms leek het alsof de hele wereld in mist gehuld. Alsof iemand was vergeten om het licht aan te zetten buiten.
Halverwege de dijk die dag kon ik niet meer voor-of achteruit komen. Ik weet nog dat ik dacht: help! Ik krijg geen lucht.In de verte was niemand te bekennen. Pas later ontdekte ik dat wat ik had, een paniekaanval was. Toen ik thuiskwam belde ik in paniek mijn toenmalige therapeut op, die dat bevestigde. ‘Maar hoe moet dat nou, als ik zelfs bang ben om te gaan wandelen?’ vroeg ik hopeloos. Hij had daar helaas geen antwoord op. ‘Angst hoort nou eenmaal bij het leven,’ zei hij. Daar moest ik het zo’n beetje mee doen.
De hond had er geen boodschap aan, sterker nog, ze moest naar buiten om een boodschap te doen. En niet een keer op een dag, maar wel drie keer. Hoe ga ik dat regelen, vroeg ik me af? Het was vlak voor de kerstvakantie toen het licht helemaal uitging. Ik zat bij mijn huisarts. ‘Je hebt een burn-out,’ zei ze. Ze gaf me de tip om alleen het hoognodige te doen op een dag en verder te ontspannen.
Ontspannen? Hoe doe je dat als de paniek door je lichaam raast en je brein uitblinkt in negatieve gedachten? vroeg ik me af. En alles gaat toch gewoon door? De aangifte van de belasting, de boodschappen, de hond, mijn dochter halen en brengen naar uitjes. Ik kon het niet accepteren en besloot verder te zoeken naar de juiste begeleiding bij burn-out. Mijn ervaringen begon ik op te schrijven in dagboekvorm.
Sommige adviezen van therapeuten waren zo absurd, dat hoorde in een boek thuis. Zo adviseerde psycholoog nummer vier bij hevige angsten vooral een goed boek te gaan lezen. Misschien dacht hij dat je hyperventilerend nog best wat bladzijdes kunt lezen. Een andere therapeut c.q. een dieetgoeroe adviseerde het volgende te schrappen uit mijn eetpatroon: geen tomaten, spinazie, noten, kool, melk, brood, meel, tarwe, chocolade, kaas. Zie je jezelf al zitten met een geschrapt worteltje of een kastanjecracker bij je cappuccino? O nee, melk mag ook niet…In plaats van dat ik kon ontspannen kreeg ik er ontzettend veel stress bij.
Blijf verder lezen, vanaf hier wordt het hoopvoller. Op een gegeven moment, het was begin januari kwam ik bij coach terecht die aan de telefoon aangaf dat ze me op zou halen. Dat vond ik zo bijzonder. Ik kon zelf niet meer autorijden en zij gaf aan dat dat heel normaal is bij een burn-out. Ze zocht een bosrijke omgeving op en we wandelden buiten.
Na de intake vroeg ze hoe ik het had ervaren. Ik vond het heel fijn en zou het liefste een traject bij haar afsluiten. Het vervelende was dat ik als ondernemer geen buffer had om het traject aan te gaan, en het geld ook niet wilde lenen bij een ander. Ik zag mezelf genoodzaakt een regulier traject af te sluiten in de geestelijke gezondheidszorg, maar had in dat uur met haar veel opgestoken. Zo gaf ze me de tip om de dag in dagdelen in te delen, te blijven bewegen hoe kleinschalig ook, en bijvoorbeeld muziek te luisteren tijdens het wandelen! ‘Als je muziek op hebt staan, kunnen je hersenen niet piekeren.’ Dit bleek een gouden tip.
Alhoewel ik niet wist hoe ik beter zou worden, bleef ik stukjes met de hond lopen. Al strompelde ik naar de hoek van de straat, ik was toch buiten geweest en had bewogen. Langzaamaan werden de kleine stukjes wat groter. Ik liep naar het park, en rustte uit op een bankje. Op een gegeven moment durfde ik het zelfs aan om een groter rondje te lopen. In het voorjaar had ik voor het eerst een weer wat langere ronde gelopen en stilgezeten aan de waterkant. De zon op mijn gezicht, de wind door mijn haren.
Toen ik thuiskwam besefte ik dat ik geen enkel moment paniekerig was. Dat gaf zoveel vertrouwen. Ik denk dat dat het begin was van mijn herstel. Ondanks dat ik nog een lange weg had te gaan, gingen er ook kleine dingen weer goed. ‘Stap voor stap,’ zei een bevriende collega van mij vaak. Ik als doe-het-zelver, die altijd op het resultaat afstevende als een dolle, moest me dat zelf dagelijks inprenten.
Vandaag de dag loop ik vrij van angsten en paniek rond. Ik besefte dat weer des te meer, doordat ik mezelf zo gespiegeld zag in de blik van mijn medewandelaars laatst. Mijn reptielenbrein is tot rust gekomen, zullen we maar zeggen.
Met mijn boek hoop ik de erkenning en herkenning te geven waar je zo hard naar op zoek bent als je in een burn-out zit. Door mijn persoonlijke ervaringen in het zoeken naar mijn herstel, met de nodige humor en zelfspot op te schrijven, hoop ik dat je beseft dat je er niet alleen voor staat. Er komt een dag dat jij weer angstvrij door het park kan wandelen, of in jouw favoriete omgeving rustig een kopje cappuccino kunt drinken (met hele vette koeienmelk natuurlijk! & een dikke appeltaart met slagroom).
Doe geheel vrijblijvend de burn-out test of neem contact met ons op.
Direct contact Of bel 085 - 5363606
085 - 5363606