Acceptatie is iets waar de meeste mensen na verloop van tijd beter in worden. Wanneer je enkele tientallen jaren op deze planeet rondloopt, ontdek je op een gegeven moment dat het leven je voor een deel overkomt. Deze realisatie helpt je om dingen beter te accepteren. Er gebeuren dingen die je niet had gepland of zelfs dingen waarvan je had gehoopt dat je ze nooit zou meemaken. Die confrontatie met het leven is leerzaam, maar ook pijnlijk. Wanneer je het voor het eerst meemaakt (als kind), ben je nog niet zo goed in de acceptatie van vervelende dingen. Je spreekt al je woede en frustratie aan om de situatie om te buigen naar hoe jij denkt dat die móet zijn. Je schreeuwt en stampt in de hoop dat er dan iets verandert. Dat kost veel energie en het is een strijd die je niet kunt winnen. Maar is acceptatie dan het enige juiste alternatief?
Hoe kun je in situaties en gebeurtenissen die in jouw ogen onacceptabel zijn, toch tot acceptatie komen? En is dat überhaupt goed voor je? In dit stuk leg ik het uit. En ik zal extra ingaan op het krijgen van een burn-out, aangezien ook dat een zeer uitdagende situatie is.
De cirkel van invloed en betrokkenheid & acceptatie
Eerder schreven we een blog over de cirkel van invloed en betrokkenheid. De theorie stelt simpelweg dat er allerlei zaken zijn waar we invloed op hebben, maar nog meer zaken waar we geen invloed op hebben. Het kost onnodig veel energie wanneer we ons (emotioneel) betrokken voelen bij allerlei zaken waar we geen invloed op hebben. We piekeren erop los en toch verandert er niets. We kunnen onze aandacht beter richten op (het vergroten van) onze cirkel van invloed. En al het andere vraagt om onze acceptatie.
Franciscus van Assisi sprak ooit de woorden: “Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen, geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen en geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien”. Deze quote spreekt veel mensen aan, omdat er een grote wijsheid in schuilt. Maar hoe weet je wat niet te veranderen is? Wanneer je weet dat iets niet veranderd kan worden, en dit ook erkent, dan wordt acceptatie een stuk eenvoudiger.
Ik denk dat je intuïtie hierin een goede raadgever kan zijn. Heeft je partner je bijvoorbeeld verlaten en wil je hem of haar zielsgraag terug? Je rauwe emoties zeggen waarschijnlijk dat je nog van alles kunt doen om de situatie recht te trekken. Maar je intuïtie – een dieper weten – stuurt misschien al langere tijd aan op wat dichter bij jouw werkelijkheid ligt: het is klaar. Dat betekent natuurlijk niet dat acceptatie van dit feit eenvoudig is. Verdriet mag er zijn: acceptatie is niet iets dat meteen mogelijk is.
Wat betekent acceptatie nu echt?
Dus je partner heeft je verlaten en je besluit om niet langer te vechten tegen dat gegeven. Is er dan al sprake van acceptatie? Ja, zo “eenvoudig” is het eigenlijk. Acceptatie betekent namelijk niet dat het de gewenste uitkomst is, of dat je er tevreden mee bent. Het betekent precies wat de term “acceptatie” is: je accepteert het. Onderschat de kracht van acceptatie niet. Neem nu het voorbeeld van je partner die je verlaat. Wat als je dit niet accepteert en daarnaar gaat handelen? Als je dat doet, zou je diegene alleen maar verder wegjagen. Bovendien kost dit strijden je te veel energie.
Ben je echter in staat om de realiteit te accepteren, dan vindt er een verschuiving plaats: in plaats van te blijven vechten tegen de externe pijnlijke realiteit, kun je jouw aandacht wat meer richten op je huidige (interne) ervaring. Wat voel ik eigenlijk? In plaats van je emoties te externaliseren op een situatie of een ander persoon, kun je je emoties werkelijk gaan voelen. Laat je boosheid en verdriet maar stromen. Een vriendin van me zei ooit eens dat ‘de duizend tranen er toch een keer uit moeten’; op een gegeven moment zijn de tranen ‘op’ en voel je weer ruimte voor iets nieuws. In veel gevallen geldt dus dat acceptatie het begin is van verbetering van je mentale gesteldheid.
Eckhart Tolle – een spiritueel leraar – legt vaak uit dat het altijd mogelijk is om dit moment te accepteren. Wat je nu op dit moment ervaart aan sensaties en prikkels, kun je accepteren. Het wordt pas uitdagend (of soms haast onmogelijk) wanneer we ook het verhaal over verleden en toekomst moeten accepteren. In ons hoofd kan er een zeer negatief verhaal ontstaan over wat er gebeurd is en wat dat betekent voor jouw toekomst. Het kan helpen om tegen jezelf te zeggen dat dat een mogelijk verhaal is, maar dat er nog duizenden andere mogelijke verhalen zijn.
Acceptatie kun je leren
Voor de meeste mensen is acceptatie een uitdaging. Het is namelijk heel menselijk om bepaalde zeer pijnlijke gebeurtenissen niet te accepteren. Gedurende mijn leven heb ik ontdekt dat je juist dát kunt accepteren. Je kunt je razende woede en frustratie accepteren. ‘Ik geef mij over aan wat er nu is.’ Dit helpt jou, omdat je je dan wat minder verzet tegen de realiteit. Je verzetten tegen de realiteit is uiterst vermoeiend en zonder einde.
Zie de weg naar acceptatie als een tunnel waar je doorheen kunt gaan. Je beweegt door je woede, verdriet, ongeloof, twijfel en pijn – en accepteert en vertrouwt tegelijk dat dit de juiste weg is. Je probeert erop te vertrouwen dat je je op een gegeven moment wat beter gaat voelen.
Het betreden van die tunnel vraagt om moed. Moed om je gedachtes en emoties onder ogen te komen – en uiteindelijk ook de pijnlijke realiteit. Kun je je eigenwaarde blijven voelen terwijl dit alles je overkomt? Kun je blijven voelen dat je nog steeds net zo oké bent als voorheen?
Verandering begint met accepteren
Soms is acceptatie het begin van verandering. Denk bijvoorbeeld aan de persoon die verlaten is door zijn of haar partner. Als die persoon driftig blijft vasthouden, zal er geen ruimte ontstaan voor iets nieuws. Er is dan überhaupt geen ruimte om de pijnlijke gebeurtenis te verwerken. De energie blijft wegstromen in frustratie en verzet. Wanneer deze persoon op een dag inziet (intuïtie) dat het toch echt klaar is, dan kunnen emoties als verdriet eindelijk gevoeld worden. Dankzij acceptatie van de situatie en het verhaal hierachter. Een latere stap kan vergeving zijn: de situatie en misschien de persoon vergeven voor wat er is gebeurd.
Wanneer we naar de levens van andere mensen kijken, dan zien we vaak in dat bepaalde moeilijke dingen, zoals de dood, verlaten worden, ongelukken, conflicten en pech, bij het leven horen. Wanneer we dan zelf onvermijdelijk ook getroffen worden door het lot, dan is het vaak een stuk lastiger om dat te zien. Het lot heeft namelijk geen antwoord op de vraag “waarom?” We vragen ons af ‘waarom ik?’ en ‘waar heb ik dit aan verdiend?’. Maar verandering is nu eenmaal onvermijdelijk – verandering ís het leven. En dan plotseling is het jouw ‘beurt’ om dat te ervaren. Dat is wanneer je acceptatie wordt getest.
Moet ik mijn burn-out accepteren?
Wanneer je in een burn-out terecht komt, moet je wat mij betreft helemaal niets. Het tijdelijke verlies van je vitaliteit en gezondheid is zeker in het begin behoorlijk lastig. Dit kan gepaard gaan met woede, frustratie en rouw. Vervolgens is het waarschijnlijk wel goed voor je burn-out herstel om vrienden te maken met je situatie en met jezelf (zelfcompassie). Anders wordt het namelijk extra lastig om te ontspannen en herstellen.
Toch denk ik dat de woede en frustratie die je in het begin kunt voelen erbij horen. Zie het als het uitzweten van een virus; het is onderdeel van je herstel. Kun je dit onderdeel van het proces op een dieper niveau accepteren?
Conclusie
Meestal gaat acceptatie over het accepteren van je eigen verzet. Het klinkt abstract, maar we kunnen het zien als een beweging van buiten naar binnen. In plaats van een boze blik op wat jou is overkomen, richt je je aandacht op je emoties. Je probeert het idee dat je nog iets kunt doen om de situatie te veranderen los te laten. Dan land je uiteindelijk op de pijnlijke grond van dit veranderlijke leven: verlies hoort onvermijdelijk bij dit leven. Je kunt niets doen om dit te voorkomen. Maar wanneer het gebeurt, kun je wel lief zijn voor jezelf door je emoties volledig de ruimte te geven, om daarna vanuit acceptatie weer om je heen te kijken naar wat dit bijzondere leven je wel te bieden heeft.
3 reacties
Ik loop al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren met onverklaarbare lichamelijke klachten maar blijf denken dat ik een ersntige ziekte heb. Ik ben een hypochonder wordt er gezegd. Heb nu last van een candidasyndroom. Ga ik natuurlijk op het internet om te zien wat voor gevolgen dat kan hebben. Lees dan dat ook te maken kan hebben met kanker. Pfffffffff
Ik weet het ik maak mezelf helemaal gek en wou maar dat ik de knop kon omzetten. Ik wil zo gaag genieten van alles om me heen, kinderen, kleinkinderen, familie, natuur, etc.etc.
Ik kom er niet echt uit. Ik loop bij een ggz arts en de huisarts had me aangeraden om naar geriatrie te gaan. Daar schrik ik van. Maar dat schijnt een arts te zijn voor ouderen.
Pffffffffffffffff
Kunt u mij een handvat geven om hier van af te komen???
Beste Tini,
Zoals je wellicht op onze website kunt lezen, kan stress heel veel klachten veroorzaken en in stand houden.
Voor mensen die hypochondrische neigingen hebben, betekent dit, dat kleine pijntjes zoveel spanning oproepen dat je er vanzelf nieuwe klachten van krijgt.
Zo kom je in een vicieuze cirkel terecht. Mijn advies zou zijn, dat als de dokter medische problemen heeft uitgesloten, dat het enige wat helpt, dit ook echt te accepteren.
Als je een leven lang je leven tot een hel maakt vanwege zorgen om je gezondheid, wat heb je dan nog te verliezen?
Het klinkt alsof je genoeg hebt om van te kunnen genieten, als die ernstige ziekte zich ooit echt voordoet, is er nog genoeg tijd om je zorgen te maken, voor nu leef alsof er niets aan de hand is!
Hallelujah, ik heb om een antwoord gevraagd en die heb ik hier gevonden, althans het kwartje viel. Ik lees geregeld iets van Eckhart Tolle en ik zag het accepteren bv als het verleden te accepteren en dit doe ik dit ook zeker maar kan ook bv verdriet, frustratie of boosheid irt mijn broer ervaren en dat onderdruk ik kennelijk al heel wat jaren omdat ik niet over hem wil oordelen. Andersom doet hij dit wel en na hem een lange tijd niet gezien te hebben is dit niet veranderd en kan hij zeer denegerend reageren en ook al kwam ik nu op een rustige maar duidelijke manier voor mezelf op, de spanning in lichaam bouwde zich weer aardig op en kwamen er vele opmerkingen die gedaan zijn heerlijk voorbij🙈 als ik het goed begrijp is het uiteindelijk dus niet mijn broer zijn gedrag waar ik tegenaan loop (gedeeltelijk wel lijkt mij) maar het feit dat ik onderdruk welk gevoel hierdoor vrijkomt! Ik zie die emotie kennelijk als negatief en ga hierdoor voorbij aan mijn eigen gevoelens en maak mezelf klein. Dank voor hetgeen u gedeeld heeft🌻